Ik doe er niet aan. Ik vind het niet nuttig en zie niet in
waarom je ze bij de start van het jaar zou moeten maken. Je kan het elk gewenst
moment doen, dus waarom dan midden in de winter als de dagen het kortst zijn, je
het licht mist en je vaak niet zo happy voelt?
Toch heb ik me vorig jaar januari iets voorgenomen. Ik wilde
iedere week iemand een kaartje sturen. Ik had het idee ergens gelezen en vond
het mooi.
Ik had vaak het gevoel dat ik te weinig aandacht aan de mensen
om me heen besteedde, terwijl ik wel regelmatig aan ze dacht of met ze bezig
was. Ik vond het een prettige manier om dit aan de mensen te laten blijken.
Je hoeft niet perse bij iemand op de stoep te staan om
contact te houden. Aandacht voor elkaar is uiteindelijk het belangrijkst. Het
gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit.
Elke week een kaartje dus. Ik wilde dan wel een persoonlijk
kaartje sturen, dus met eigen foto’s. Officieel afgedrukte kaartjes werd een
heel erg dure business, maar foto’s afdrukken en op blanco kaartjes plakken zag
er ook erg ‘officieel’ uit.
Ik zocht dus foto’s uit, drukte ze af, regelde de blanco
kaartjes, plakkertjes en natuurlijk postzegels, want zonder dat laatste komt
geen kaartje aan. Ook moest ik weer op zoek naar adressen. Een ouderwets
adresboekje had ik niet meer en adressen die ik ergens had staan, klopte niet
meer.
Zo gezegd, zo gedaan. Een mooi stapeltje fotokaarten lag
klaar, evenals een velletje postzegels. Wie zou ik deze week een kaartje
sturen? Was er iemand die ik nu speciaal even wilde laten weten dat ik aan hem
of haar dacht? Of was het al even geleden dat ik die persoon gesproken had?
Welk kaartje zal ik sturen? Wat past het beste? Wat zal ik zeggen? Meestal was
de boodschap voornamelijk dat ik aan hem of haar dacht. Dat was al genoeg. Maar
soms kon ik wel even rondlopen op mijn vrije dag om deze vragen goed te
beantwoorden. Aandacht is niet iets waar je lichtzinnig over moet doen…
In de eerste weken werden de eerste kaartjes verstuurd. En
het leuke was, dat mensen verrast waren. Mensen stuurden lieve appjes of een
kaartje terug. Als je bij mensen kwam, zag je je kaart liggen of staan. Het gaf
een lekker gevoel om te weten dat je met een klein gebaar als dit iemand kon
laten weten dat je aan hem of haar dacht en dat je er mensen blij mee kon
maken. Heel netjes heb ik het een periode volgehouden om iedere week een
kaartje te sturen. De vakanties mocht ik overslaan van mezelf, maar daarna
pakte ik het weer op. Gedurende het jaar merkte ik wel dat het lastiger werd.
Ik had sommige mensen al vaker een kaartje gestuurd en dan leek het zo kort
geleden. Ik ging om de week een kaartje sturen, daarna om de maand en toen werd
het leven zo druk en vol dat ik het even heb laten liggen.
Toch is het voornemen om het op te pakken er wel. Ik heb het
gevoel dat ik te weinig aandacht aan de mensen om me heen besteed en heb niet
de tijd om bij ze langs te gaan. En door die kaartjes had ik het gevoel dat ik
toch aandacht had voor de mensen om me heen.
Daarnaast blijft het een kleine moeite en het voelt goed. Je
houdt contact en kan een glimlach op iemands gezicht toveren. Hoe simpel, maar
toch zo fijn.
Nog een paar weken en dan moet de rust weer terugkeren. Wie
weet valt er binnenkort wel weer een kaartje van mij op je deurmat. Duurt het
even, dan niet getreurd, iemand anders leek het net iets harder nodig te
hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten