Een klein flesje wijn. Een reep chocolade. Twee eenpersoons toetjes. Ze glijden langzaam met de band naar de kassa.
‘Och, jee, dan ben je zo oud en kom je alleen te staan’, is mijn eerste gedachte. Mijn hart trekt al samen bij het idee dat ik ooit alleen verder zou moeten.
‘Die meneer zorgt lekker goed voor zichzelf’, zegt Petra.
Dat is misschien een positievere manier om er naar te kijken.
Ik richt mijn blik eens iets beter op de meneer achter ons. Een gezicht vol lijnen en lijntjes, een beetje voorover gebogen en twee handen stevig aan de rollator. Zijn ogen kijken nog actief om zich heen. Hij lijkt vooral niet somber of zielig. Wel lijkt hij een praatje op prijs te stellen. ‘Ja, ik was nog een boodschapje vergeten en dan kom je altijd met meer thuis dan gepland’, is zijn lachende antwoord. Zo keuvelen we even verder, tot ook wij mogen afrekenen en onze spulletjes mee mogen nemen.
Het beetje trieste gevoel is geparkeerd in een hoekje van mijn hart en het optimisme en de drang om te genieten van het leven nemen het over.
Het leven zal niet altijd leuk zijn en dat wat er gebeurt niet mijn keuze, maar ik kan er zelf wel iets van maken. Soms door iets fijns te gaan doen, soms door iemand op te zoeken, soms door iets lekkers of leuks voor onszelf te kopen. Een ander zal het niet voor me doen. Je moet het zelf leuk maken. In het Brabants heb je daar dan weer een leuk spreekwoord voor: Als ge oe eigen nie kietelt, wie doe ut dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten