Een verhaal om stil van te worden.

Een verhaal om stil van te worden, dat was de musical Was getekend, Annie MG Schmidt waar we deze week naar toe zijn geweest. Wij verwachtten een vrolijk verhaal vol liedjes van herkenning en herinnering. De werkelijkheid was anders, voor ons, maar ook voor Annie.

Begrijp me niet verkeerd. De musical was prachtig. Liedjes die recht je hart inkruipen door hun eenvoudige, maar o zo rake woorden en melodieën. Een decor van drie podiumhoge panelen dat naar wens kon worden opgehesen of gedraaid, maar door de vakken in de panelen ook simpelweg gevuld kon worden door passende attributen. Dat laatste gebeurde in het spel zonder dat het storend was. Dit werd dan nog aangevuld met af en toe een tafel met typemachine of een fauteuil. Geweldige spelers en zangers zoals Simone Kleinsma als Annie en William Spaaij als haar zoon, maar ook Marjolein Touw als de moeder van Annie. Acteurs die al keer op keer hebben laten zien hoe ze met hun prachtige stemmen en acteerkunsten een rol tot leven kunnen wekken. Maar ook petje af voor de spelers die ik nog niet kende.

Wat totaal anders was dan verwacht, was het verhaal. Het beschreef het leven van Annie en erg florissant was het niet. Ook hier is weer een creatief brein aan het werk geweest. Verleden en heden zijn heel mooi door elkaar verweven door de zoon van Annie die op zolder op zoek is naar haar spullen en daar als het ware meegezogen wordt in het levensverhaal van zijn moeder die er helemaal niet op zit te wachten om haar verhaal te delen door haar enorme drang naar vrijheid en geluk en afkeer van rottigheid en nare herinneringen. Het verhaal sluit ook weer af op die zolder waar de zoon een stuk wijzer en dichter bij zichzelf teruggeworpen wordt in de werkelijkheid. Maar wat een leven vol hardheid, vol negatief zelfbeeld en een mengeling van geluk, maar ook enorme pijn in de liefde. En dat alles afgebeeld in de tijd waarin zij leefde. De tijd voor en na de oorlog. De tijd dat geluk en mooie dingen in de wereld ver te zoeken waren. In die tijd zocht zij de vrijheid en goedheid van de wereld op in haar verhalen, gedichten en liedjes. Alsof ze wilde ontkennen dat die andere kant er was.

Ik weet nog niet helemaal wat het mij doet. Roept het me op om de mooie dingen van het leven te blijven delen? Of is het meer dat het me dankbaar maakt voor mijn eigen leven en alles wat me daarin dierbaar is? Maar het kan ook dat het me oproept om naast dit de andere kant niet te ontkennen. Ik ben er nog niet uit.