Je kunt denken, zeggen en schrijven wat je
wilt, zolang je een ander geen lichamelijk letsel of andere schade toebrengt.
En zolang je je houdt aan de wetten en regels van de maatschappij. Dat zei de
beroemde filosoof Spinoza.
Schelden doet geen zeer. Dat ligt aan jezelf.
Als ik iets kwetsends tegen je zeg en jij ervaart dat als vervelend, ligt dat
dan aan mijn opmerking, of zit dat gevoel in jou? Heb jij niet zelf bedacht dat
die opmerking jou pijn doet? Dat zei Spinoza ook nog.
Dit staat vrij haaks op hoe wij op school
vinden dat we met elkaar moeten omgaan.
We hebben afspraken over niet schelden, mensen
bij hun eigen naam noemen en anderen niet kwetsen. Eigenlijk leren we kinderen
dat ze gekwetst moeten zijn, als iemand ze uitscheldt. Is dat wel goed?
Natuurlijk leren we kinderen ook dat schelden
geen zeer doet en dat je sommige dingen het ene oor in en het andere oor uit
moet laten gaan, of dat ze bepaalde dingen moeten negeren. Maar we geven wel
straf of een uitbrander aan iemand die een ander uitscheldt of kwetst. We laten
dus weten dat je je moet laten kwetsen door woorden.
Misschien is dat wel de reden dat we
tegenwoordig zo ontzettend gevoelig zijn, om wat er gezegd wordt. Blank of wit,
zwart of donker gekleurd, maakt het eigenlijk iets uit wat we zeggen? Gaat het
er niet om dat de ander je begrijpt, als je iets zegt? Wie vult in dat blank of
zwart kwetsend is?
Misschien kunnen we de kinderen beter leren
hoe je sterk van binnen bent. Hoe je stevig staat en kan incasseren. Laten we
ze leren opmerkingen om te denken, naar iets positiefs of opbouwends. Laten we
ze leren nadenken, over wat iemand zegt en of dat voor jou wel wat moet
betekenen. Jij bepaalt immers zelf of je jezelf wilt laten kwetsen of niet. De
keus is aan jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten