Je eigen wereld

Ik zie ze al aankomen. Hond, lekker los aan de scharrel midden over het fietspad en baasje volop in de telefoon gedoken. Hond heeft geen boodschap aan mij en baasje geen notie van. Ik ga de hond dus voorzichtig voorbij, maar moet toch nog halsbrekende toeren uithalen om het vrolijke beestje niet tussen de spaken te krijgen. Baasje heeft nog steeds niks door. Wat op de mobiel staat is toch boeiender dan wat je hond uitvoert!

Begrijp me niet verkeerd. Als ik mijn telefoon vergeet, draai ik om. Ik ga hem halen, want ik kijk er heel graag op en het lijkt er toch echt op, dat ik hem niet kan missen. Maar ik weet ook heel goed dat er momenten zijn dat ik er even niet op moet kijken. Als ik naar buiten ga is het niet veilig, want ik krijg niet mee wat er om me heen gebeurt. Niet alleen is het gevaarlijk, maar ik mis ook alles wat ik aan cadeautjes van de natuur of de wereld krijg. Een rood, oranje avondlucht met flarden wolken of de eerste sneeuwklokjes die net verscholen onder een struik staan. Wat dacht je van een glimlach van iemand die je onderweg tegenkomt?

Ik zie dit soort gericht zijn op een eigen wereldje steeds vaker. Als ík het maar goed heb. Als ík er maar door kan. Als ík! Denk maar aan de supermarkt. Doe je rustig je boodschappen en ben je even aan het zoeken naar het juiste product of moet je even nadenken wat je ook alweer vergeten bent op te schrijven. En ja, er wordt een chagrijnig karretje tegen je enkels gereden, want anders kan het karretje er niet bij. Of er wordt een nieuwe kassa geopend en er wordt gezegd dat de eerstvolgende daar kan aansluiten. Nou kan ik misschien niet alles in de gaten houden, maar diegene die als eerste bij de kassa zijn boodschappen op de band smijt, is zeker niet de eerstvolgende. Misschien de een na laatste, maar meer ook niet. Wat dacht je dan van het zuchten en steunen als iemand aan de kassa niet meer zo snel is met betalen?

Mensen, er bestaat zoiets als vriendelijkheid, geduld. Er bestaan andere mensen en die hebben net als jij ook behoefte aan een vriendelijk woord, een beetje geduld of een beetje hulp. Er komt een dag dat ook jij niet meer zoveel mensen om je heen hebt en een glimlach van iemand nodig hebt. Dat jij niet meer zo snel bent en wat geduld van de wereld om je heen vraagt. Wie doet dat dan nog voor jou? We kruipen allemaal in onze telefoon en in onze eigen wereld, dus die mensen, zijn er niet meer.

Laten we heel af en toe even de telefoon wegleggen en genieten van de wereld om ons heen. Laten we heel af en toe eens glimlachen naar iemand die we niet kennen. Laten we heel af en toe eens even geduld hebben met iemand of iemand even helpen. Je zult zien dat de wereld een stuk fijner wordt.