Go to the start!

Go to the start!...

De atleten glijden met geconcentreerde blik naar de startstreep. De ijzers worden in het ijs gehakt zodat ze vast staan. Er wordt gewacht op het volgende sein. Het stadion wordt stiller.

Reaeady!

En meteen duiken ze in elkaar. De spieren strak gespannen, de armen en benen in optimale startstand. De seconde die er nog gewacht wordt zorgt voor doodse stilte in het stadion en lijkt uren te duren.

Knal.. de ijzers blikkeren, de armen zwaaien pompend heen en weer. Een explosie van kracht om op tempo te komen. In de eerste bocht gaat één arm op de rug en bij het uitkomen van de bocht ook de tweede. Diep voorover gebogen doen de billen en benen het werk en duwen de atleet vooruit. De blik ver voor zich. De wisseling van baan, weer een bocht en nog een rondje tot de bel klinkt voor de laatste ronde en de eindstreep in zicht komt. Soms zijn de spieren pap en wordt er met de moed der wanhoop nog een poging tot schaatsen gedaan, soms komt er nog een eindsprint waar het laatste restje energie eruit gegooid wordt. Dan meteen de blik omhoog. Zoekend naar het scorebord. Wat is de tijd? Welke plaats hoort erbij?

Ik stel mezelf dan wel eens voor hoe ik erbij zou staan. Als eerste zou er een speciale pakkenmaker moeten komen, want zo gestroomlijnd als  die sporters ben ik niet, dus een pak in een ruimer maatje moet geregeld worden. Daarna denk ik dat de adem mij benomen zal worden door het pak, want volgens mij zit dat enorm oncomfortabel als je overeind staat.

Maar goed, deze praktische zaken overwonnen hebbend kom ik dan toch als goed gevulde rollade het ijs op. Dat op het ijs komen is ook al een uitdaging, want ik heb alleen nog maar op ijshockeyschaatsen geschaatst en nog nooit op Noren of de een of andere klapschaats. Het voordeel van die eerste is dat de enkels zeer ruim ondersteund worden, dus als ik op de ‘echte’ schaatsen op het ijs zal komen, zal dat nogal het beeld geven van iemand die voor het eerst op hakken staat. En dan meteen op naaldhakken. Wiebelig en zwikkend glijd ik toch maar richting de startplek.

Go to the start!...

Mijn wervelkolom zal spontaan in een betonpaal veranderen, want iedereen kijkt nu naar mij. De schaatsen in het ijs hakken zal met enige evenwichtsproblemen misschien nog lukken. De hartslag zal inmiddels tot recordhoogte gestegen zijn en mijn hoofd kan ik niet meer draaien door die betonpaal in mijn rug.

Reaeady!

Misschien kan ik nog een beetje door mijn knieën zakken. Maar het zal niet echt stabiel staan. Hopelijk kan de starter daar doorheen kijken, anders word ik al gediskwalificeerd voordat ik iets geschaatst heb, omdat ik niet stil stond.

Maar goed, mocht dat allemaal gelukt zijn, dan volgt het startschot. Ik denk dat ik dan maar van spanning door mijn knieën zak.

Nee, ik geloof niet dat atleet worden tot mijn mogelijkheden behoort. Als eerste al niet, door mijn onvermogen om met al die mensen die kijken om te gaan. Daarnaast heb ik niet het doorzettingsvermogen of de drang om zo goed te scoren. Laat staan dat ik gebouwd ben om met de stress om te gaan.

Laat ik dan maar geen schaatsster worden.