Dat natte witte goedje

‘Juf het gaat sneeuwen vandaag zeggen ze!’

‘Ja’, verzucht ik. ‘Sneeuw, leuk!’ Maar niet op school.

Het begint er al mee dat de blik op die dag vooral naar het raam gericht is. Je zou zeggen dat ik mijn lessen dan boeiender moet maken, maar niks kan op tegen sneeuw. Dat witte, natte goedje dat soms goed plakt en blijft liggen.

Als de eerste vlokjes door de lucht lijken te waaien schieten de kreten door de klas: ‘Het sneeuwt!’ En weg is de aandacht. ‘Zou het blijven liggen?’ Aangezien het de eerste vlokjes zijn is dat nog niet te zien, dus blijft de blik afdwalen naar het raam en wat daarachter steeds gestager naar beneden komt. Het gras krijgt als eerste een witte waas, de weg blijft het langste vrij van vlokken. Maar ook daar komt onvermijdelijk een laagje op te liggen.

Voor de pauze maak je afspraken over het gebruik van de sneeuw. ‘Afspraken?’ ‘Ja, want anders gaat het zeker weten fout.’ Al weet ik dat als ik afspraken maak, het toch fout gaat. ‘Wat kan er nou fout gaan met sneeuw?’ Niks gevaarlijks hoor, maar wel veel communicatiefouten en de daaruit voortvloeiende ruzies: sneeuwballen gooien op de plaats waar het niet mag, sneeuwballen gooien waar het mag en dan snel naar de plaats gaan waar je niet mag gooien, onverwachte inpeperingen, sneeuwballen die te hard zijn, sneeuwmuren of huizen die niet als zodanig herkend worden en ruzie over van wie de sneeuw is waarmee gebouwd wordt zijn een paar voorbeelden van hoe het fout kan gaan. Als pleinwacht een pauze waar je niet naar uitkijkt.

En dat is pas als de sneeuw net ligt. Kijk je naar sneeuw van een paar dagen oud die niet meer plakt, maar wel aangevroren is, dan zorgt die voor enorme glijbanen, maar ook voor ijsballen die als sneeuwballen bedoeld waren of routes naar school en werk die spekglad zijn en je in de meest rare en onverwachte houdingen dwingen om je maar niet heel hard op de grond terecht te laten komen.

En toch. 

Ook ik raak betoverd door dat natte, witte goedje. Ook mijn blik dwaalt af naar die witte vlokjes die zachtjes wiegend naar beneden komen. Die woelig verwaaid door de wind in de lucht vliegen om ergens de grond te raken. En afhankelijk van de landingsplaats te smelten of zich aan een ander vlokje te hechten. Ook ik blijf kijken naar die steeds dikker wordende laagjes die overal op verschijnen. De ‘nu nog’ witte sneeuw licht de grijze dag iets op.

Als ik dan op die verse, nog onbelopen sneeuw mag stappen met een lekker warme jas, mijn muts op en mijn handschoenen aan, gaat ook mijn hart sneller kloppen. Dan gaan mijn ogen wat verder open om de wereld maar goed te kunnen zien. En komt dat kind in mij naar boven dat graag sneeuwballen gooit of iets bouwt van dat natte, witte goedje.