Bedenk aan de hand van een foto een personage, waarmee je een tafelscène met zintuigelijke ervaringen schrijft van maximaal 300 woorden.
Dat is mijn eerste inleveropdracht voor de schrijversacademie.
Bij die maximaal 300 woorden loop ik al vast. Mijn eerste opdrachtje van maximaal 100 woorden was al in de soep gelopen, omdat ik door de begrenzing mezelf compleet kwijtraakte en dus een nietszeggend stukje schreef.
Maar niet geschoten altijd mis, als je valt moet je altijd weer opstaan, van je fouten kan je leren en zo nog een aantal clichés (die ik moet gaan vermijden) verder ga ik toch vol goede moed aan de slag.
Ik zoek een foto op google afbeeldingen.
Ik zoek een vrouw, want me inleven in een man vind ik lastig en het moet dichtbij mezelf blijven. Een vrouw uit een andere cultuur vind ik ook lastig, want ook daar kan ik me niet voldoende in inleven.
Nou ben ik de laatste tijd weer bezig met mijn vader en wat een verschrikkelijk iets dementie toch is. Het houdt me bezig en maakt je machteloos.
Een foto van een oude vrouw wordt het dus.
Zo ontstaat Agaat Vermiljoen. Een oude dame die steeds minder goed vooruit kan, steeds minder bezoek krijgt, van de natuur, zonsondergangen, drop en alle hartigheden die niet goed voor je zijn houdt en langzamerhand steeds meer dingen gaat vergeten.
Al zoekende en schrijvende ontstaat:
Een eindeloze avond
Met haar gerimpelde hand had ze de laatste plooien uit het satijnen tafelkleed gestreken. De kaarsjes brandden, ze had de tafel gedekt met haar beste servies en bestek.
Dat is mijn eerste inleveropdracht voor de schrijversacademie.
Bij die maximaal 300 woorden loop ik al vast. Mijn eerste opdrachtje van maximaal 100 woorden was al in de soep gelopen, omdat ik door de begrenzing mezelf compleet kwijtraakte en dus een nietszeggend stukje schreef.
Maar niet geschoten altijd mis, als je valt moet je altijd weer opstaan, van je fouten kan je leren en zo nog een aantal clichés (die ik moet gaan vermijden) verder ga ik toch vol goede moed aan de slag.
Ik zoek een foto op google afbeeldingen.
Ik zoek een vrouw, want me inleven in een man vind ik lastig en het moet dichtbij mezelf blijven. Een vrouw uit een andere cultuur vind ik ook lastig, want ook daar kan ik me niet voldoende in inleven.
Nou ben ik de laatste tijd weer bezig met mijn vader en wat een verschrikkelijk iets dementie toch is. Het houdt me bezig en maakt je machteloos.
Een foto van een oude vrouw wordt het dus.
Zo ontstaat Agaat Vermiljoen. Een oude dame die steeds minder goed vooruit kan, steeds minder bezoek krijgt, van de natuur, zonsondergangen, drop en alle hartigheden die niet goed voor je zijn houdt en langzamerhand steeds meer dingen gaat vergeten.
Al zoekende en schrijvende ontstaat:
Een eindeloze avond
Vanmorgen had ze met haar rollator de boodschapjes gedaan die ze was vergeten te bestellen bij het verzorgingstehuis.
Onderweg had ze de geurige pluimbloemen die in een tuin stonden niet kunnen laten staan. De pluimen kleurden precies bij het servies en alles had perfect moeten zijn vanavond.
Met een zucht was ze naar haar keukenblokje gestrompeld om te kijken of het eten niet verpieterde. Lucas, natuurlijk weer te laat, was gekomen. Haar zoon, altijd druk nu hij met zijn nieuwe vriendin een eigen zaak had opgestart, kwam niet zo vaak meer eten. Vroeger aten ze elke maand minstens één keer samen, maar dat lukte niet meer.
Eenmaal aan tafel genoten ze samen van de zachte, zoutige carpaccio. Veel hadden ze niet gezegd. Korte zinnetjes over dat het prettig was om samen te zijn, hoe fijn het was dat het bedrijf begon te lopen, over het kleurrijke boeket veldbloemen dat deed denken aan zonnige graanvelden in Frankrijk.
Lucas had de lasagne op tafel gezet. Ze had zich gewarmd aan zijn zorg en aanwezigheid. De geur van de gesmolten kaas en lasagnesaus was haar neus binnengedrongen en had haar laten watertanden.
Lucas had de lasagne op tafel gezet. Ze had zich gewarmd aan zijn zorg en aanwezigheid. De geur van de gesmolten kaas en lasagnesaus was haar neus binnengedrongen en had haar laten watertanden.
Later hadden ze samen geproost op de mooie zonsondergang die met zijn stralen haar appartement oranje had gekleurd, hadden genoten van elkaar en de eerste zoete aardbeien.
Nu Lucas weg is neemt ze haar laatste pillen in, met het door haar zoon gezette kopje groene, jasmijnthee.
Ze gaat in haar stoel bij het open raam zitten waar ze geniet van de warme avondlucht die over haar huid strijkt en terwijl ze haar ogen sluit, denkt ze alleen nog maar: ‘Het is goed geweest’.
Ik hoor heel graag wat jullie er van vonden en sta open voor tips.
