Juffen zijn ook mensen

Wist u het al? Juffen zijn ook mensen.
Sommige mensen lijken dat uit het oog te verliezen.

En weet je? Net als mensen doen juffen hun stinkende best om hun werk zo goed mogelijk te doen.
Om al die 30 kinderen zo goed mogelijk te helpen, te laten ontwikkelen, te benaderen zoals dat bij dit kind past. Ze probeert te denken aan pillen, pauzes, plas-momenten, hooggevoeligheid, beelddenkers, rechtvaardigheidsgevoelens, wisselende leerkrachten, wantrouwen en vertrouwen, zelfvertrouwen en nog veel meer.

Tussendoor probeert een juf les te geven en te zorgen dat het kind zich ontwikkelt en over kan gaan naar een nieuw schooljaar, zodat alle kinderen na groep 8 naar het VWO kunnen, want dat is toch het beste, als je ouders en de maatschappij moet geloven.

Ook probeert de juf al die uren muziek en gym toe te voegen waarvan men vindt dat ze zo belangrijk zijn, o ja, en niet te vergeten burgerschapsvorming en normen en waarden, want opvoeden is ook een belangrijke taak van de juf. Zo tussen het geven van taal, rekenen en lezen door heeft de juf daar nog tijd voor. En natuurlijk vergeet ik bijna techniek en 21e eeuwse vaardigheden, want we moeten de kinderen voorbereiden op de maatschappij van de toekomst. Verder moeten we meer stampen bij spelling en meer spelling geven, want uit recent onderzoek blijkt dat dyslexie ook door de leerkracht komt.

Verder moet alles goed vastgelegd worden in plannen en liefst niet 1x, maar een paar keer, want het ene plan is het andere niet en het zou eens niet goed op papier kunnen staan. De juf zorgt er ook voor dat overal een handtekening onder staat, want anders weten we niet zeker of iedereen wel van het plan op de hoogte is. Natuurlijk zijn alle plannen goed berekend, is er goed naar de cijfertjes gekeken en heeft de juf hogere wiskunde gebruikt om alles hard te kunnen maken.

Daarnaast probeert de juf de ouders goed op de hoogte te houden van de vorderingen van het kind, want ook al staat het in een registratiesysteem dat ouders kunnen inzien, ouders hebben het ook druk en die vergeten wel eens te kijken in dat registratiesysteem en dan schrikken ze als ze rond het rapport een onvoldoende zien. 'De juf moet daar dan wel zo snel mogelijk iets aan doen, want de tere kinderziel van hun kind kan niet omgaan met een onvoldoende op het rapport.' 'Heeft de juf ook al wel een plan gemaakt voor hun kind, want die onvoldoende is wel zorgelijk.' 'Misschien dat ze daarvoor even een gesprek met de juf kunnen hebben, zodat ze dit samen kunnen bespreken.'

En natuurlijk moeten ouders wel heel goed op de hoogte gebracht worden van speciale activiteiten, want hun prinsje of prinsesje moet goed voorbereid worden op deze activiteit, anders raakt hij of zij overprikkeld. En heeft het prinsje of prinsesje niet de juiste spullen bij zich, of aan. En het prinsje of prinsesje kan niet zo goed omgaan met die stress. Een of andere -oog heeft aangegeven dat dat niet goed is voor het prinsje of prinsesje. 'Of de juf hier wel rekening mee wil houden?'

Weet u, tussendoor hebben juffen ook een heel klein momentje om te eten. Niet te lang hoor, want de prinsjes en prinsesjes hebben de juf nodig, want ze kunnen niet zo goed met veranderingen omgaan.
Naar het toilet is eigenlijk niet mogelijk, want de juf blijft ten alle tijden verantwoordelijk en als er iets gebeurt als de juf op het toilet zit, dan hebben we problemen.
Het zou misschien wel fijn zijn als de juf na school ook altijd bereikbaar is, want dan kan elke ouder zijn frustratie over zijn werk afreageren op de juf, want die vergeet ook altijd.... of heeft weer niet gedacht aan.... en denkt ook nooit aan.... Gelukkig weet je daar als juf heel professioneel op te reageren, doen al die reacties je niets en kan je dat prima naast je neerleggen.

Het scheelt dat je als juf nooit wakker ligt van wat je de volgende dag of de komende tijd moet doen. Je loopt nooit tijden te piekeren hoe je toch het beste met die ene leerling om kan gaan. Je hoeft je nooit zorgen te maken over de resultaten van de leerlingen en hoe het kan dat die resultaten toch zo zijn. Gelukkig heb je veel vakantie en kan je elke dag laat beginnen en vroeg naar huis. Daarnaast heb je ook nog elke woensdagmiddag en vrijdagmiddag vrij.
Ik hoop dat u begrijpt dat dit cynisch bedoeld is, want met dagen van half 8 's ochtends tot half 6 's avonds en dan nog regelmatig ouderavonden en weekend evenementen maak je je uren als leerkracht wel.

Zo alles bekijkende is het misschien wel leuk voor al die leerkrachten als die mensen al deze zaken eens zien. Dat die leerkracht er niet op uit is om uw kind te kleineren, uw kind te verwaarlozen of een minderwaardigheidscomplex te bezorgen.
Maar dat die leerkracht het vuur uit z'n sloffen loopt omdat hij of zij hart heeft voor uw kind en heel graag wil dat uw kind gelukkig is en ook later gelukkig kan zijn.
Maar dat zal wel iets te simpel gedacht zijn....

Mag de toekomst, nu zijn?

Nu wonen we er echt, in Noord-Holland. Officieel woonden we er al per 21-12-2016, want toen hebben we ons aangemeld bij de gemeente. Op die dag kregen we de sleutel en werd het huis in Noord-Holland ook echt òns huis. Nou ja, ons huis, het huis van de bank zullen we maar zeggen, maar goed, op naam van ons.

In de kerstvakantie hebben we de spullen ook verhuisd en de sleutel van ons 'oude' huis overgedragen. We konden niet meer terug en toch voelde het tijdens de vakantie, alsof we op vakantie waren. Alsof we de sleutel na de vakantie weer in moesten leveren en weer terug moesten. Die twee weken vlogen voorbij en voor we het wisten moesten we weer in Brabant op ons werk verschijnen.

Op zondag sloten we, met spijt in ons hart, ons huis af en gingen we op pad naar het zuiden.
Na een weekje afzien in een stacaravan werden het een paar weken bij familie. Dat beviel beter. Op vrijdag na het werk op weg naar het noorden en naar huis. Op zondag moesten we dan weer ons heerlijke huisje achterlaten en weer naar het zuiden. Wonen op twee plekken en bezig met het afsluiten van het oude werk en oppakken van het nieuwe werk was niet echt fijn, maar het einde was in zicht.

Nu is het oude werk afgesloten. Onze spulletjes liggen allemaal thuis en we leven niet meer uit een tasje. We hebben afscheid genomen en gedag gezegd. De afscheidscadeautjes staan nog op de tafel of liggen nog in de kast om de komende periode langzaam opgegeten te worden. Hopelijk kunnen we ons beheersen en doen we er lang mee :-).

Deze week is het nieuwe werk begonnen. Het echte leven op onze nieuwe plek is echt van start gegaan. Fijn, wennen, raar en ook gewoon. Alles door elkaar. Je fietst routes, je ontwikkelt gewoontes, je ontwikkelt routines en waarschijnlijk verander je die over een tijdje weer, want dan loopt het leven anders, je kent de omgeving beter, dus je vindt andere routes en andere gewoontes. Vaak afhankelijk van je werk, waar dat werk is, hoeveel tijd een en ander kost en wat er in de buurt is. In de tussentijd moet alles landen en moeten sommige dingen een plekje krijgen.
Dachten we er te zijn als we maar eenmaal ècht hier woonden, blijkt ook dat nog niet zo te zijn. We verleggen iedere keer ons uitzichtpunt.

Toch vangen we wel al wat glimpjes op van het leven waar we hier naar op zoek waren. In de weekenden hebben we al naar zee gelopen, over het strand gewandeld of in een strandtent iets gedronken, hebben we gefietst door de ruimte en de natuur, lekker geluncht op de dijk met uitzicht op zee, zijn we veel naar buiten geweest en hebben we de ruimte gevoeld.

Het komt ook vast allemaal wel, maar het zou wel heel fijn zijn als het nú zou zijn.

Hoe een voornemen iets veranderde.

Ik doe er niet aan. Ik vind het niet nuttig en zie niet in waarom je ze bij de start van het jaar zou moeten maken. Je kan het elk gewenst moment doen, dus waarom dan midden in de winter als de dagen het kortst zijn, je het licht mist en je vaak niet zo happy voelt?

Toch heb ik me vorig jaar januari iets voorgenomen. Ik wilde iedere week iemand een kaartje sturen. Ik had het idee ergens gelezen en vond het mooi.

Ik had vaak het gevoel dat ik te weinig aandacht aan de mensen om me heen besteedde, terwijl ik wel regelmatig aan ze dacht of met ze bezig was. Ik vond het een prettige manier om dit aan de mensen te laten blijken.

Je hoeft niet perse bij iemand op de stoep te staan om contact te houden. Aandacht voor elkaar is uiteindelijk het belangrijkst. Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit.

Elke week een kaartje dus. Ik wilde dan wel een persoonlijk kaartje sturen, dus met eigen foto’s. Officieel afgedrukte kaartjes werd een heel erg dure business, maar foto’s afdrukken en op blanco kaartjes plakken zag er ook erg ‘officieel’ uit. 

Ik zocht dus foto’s uit, drukte ze af, regelde de blanco kaartjes, plakkertjes en natuurlijk postzegels, want zonder dat laatste komt geen kaartje aan. Ook moest ik weer op zoek naar adressen. Een ouderwets adresboekje had ik niet meer en adressen die ik ergens had staan, klopte niet meer.

Zo gezegd, zo gedaan. Een mooi stapeltje fotokaarten lag klaar, evenals een velletje postzegels. Wie zou ik deze week een kaartje sturen? Was er iemand die ik nu speciaal even wilde laten weten dat ik aan hem of haar dacht? Of was het al even geleden dat ik die persoon gesproken had? Welk kaartje zal ik sturen? Wat past het beste? Wat zal ik zeggen? Meestal was de boodschap voornamelijk dat ik aan hem of haar dacht. Dat was al genoeg. Maar soms kon ik wel even rondlopen op mijn vrije dag om deze vragen goed te beantwoorden. Aandacht is niet iets waar je lichtzinnig over moet doen…

In de eerste weken werden de eerste kaartjes verstuurd. En het leuke was, dat mensen verrast waren. Mensen stuurden lieve appjes of een kaartje terug. Als je bij mensen kwam, zag je je kaart liggen of staan. Het gaf een lekker gevoel om te weten dat je met een klein gebaar als dit iemand kon laten weten dat je aan hem of haar dacht en dat je er mensen blij mee kon maken. Heel netjes heb ik het een periode volgehouden om iedere week een kaartje te sturen. De vakanties mocht ik overslaan van mezelf, maar daarna pakte ik het weer op. Gedurende het jaar merkte ik wel dat het lastiger werd. Ik had sommige mensen al vaker een kaartje gestuurd en dan leek het zo kort geleden. Ik ging om de week een kaartje sturen, daarna om de maand en toen werd het leven zo druk en vol dat ik het even heb laten liggen.

Toch is het voornemen om het op te pakken er wel. Ik heb het gevoel dat ik te weinig aandacht aan de mensen om me heen besteed en heb niet de tijd om bij ze langs te gaan. En door die kaartjes had ik het gevoel dat ik toch aandacht had voor de mensen om me heen.  

Daarnaast blijft het een kleine moeite en het voelt goed. Je houdt contact en kan een glimlach op iemands gezicht toveren. Hoe simpel, maar toch zo fijn.

Nog een paar weken en dan moet de rust weer terugkeren. Wie weet valt er binnenkort wel weer een kaartje van mij op je deurmat. Duurt het even, dan niet getreurd, iemand anders leek het net iets harder nodig te hebben.