Was u er klaar voor?

We hadden het er gisteren nog over. De kou! We zaten lekker warm binnen aan een kopje Sint Petersburg groene thee. Buiten scheen de zon volop en achter de ramen van Paal 6 was het goed toeven in de warme stralen. Maar hoe bedrieglijk was die warmte, want als je hand naar de deurknop ging vroor je er al bijna aan vast. We lachten om de bezorgde adviezen in de media, maar lachten de mensen die er niet naar luisterden ook uit.

Goed, ik denk dat ik er klaar voor ben. Een isolerend T-shirt, mijn dikste spijkerbroek, wollen sokken, schoenen met een vachtje, een dikke trui met hoge kraag, donsjas tot over mijn neus dichtgeritst, muts met fleece tot het randje van mijn bril, vet op mijn lippen en schapenwollen handschoenen. We hadden gisteren wel lol om de adviezen in de media, maar helemaal onzin is het natuurlijk niet. Maar het is ook niet zo, dat men die adviezen zelf niet had kunnen bedenken.

Ik heb mijn overlevingspakketje met dekens en hete thee voor mijn ritje naar de supermarkt maar thuis gelaten. Zou ik verder weg gaan en de auto nemen, dan zou ik dat pakketje braaf achterin de auto leggen.

Ja, ja, ik volg braaf de adviezen op uit de media. Maar wat zeggen de officiële adviezen? Ik google maar eens op vrieskou, gevoelstemperatuur en het RIVM. De volgende adviezen kom ik tegen:

´   Zorg dat u de laatste weersverwachting kent.

´   Wanneer u naar buiten gaat: bedek de huid, draag voldoende (lagen) kleding.

´   Ga niet de kou in zonder muts, das, handschoenen en goede schoenen.

´   Zorg dat de kleding droog blijft en probeer ook transpireren te voorkomen.

´   Wanneer u buiten bent, blijf in beweging, probeer uit de wind te blijven, zoek beschutting.

´   Stap nooit de auto in zonder jas en leg standaard een slaapzak in de auto.

´   Zorg dat uw auto winterklaar is.

´   Neem warme dranken, maar beperk alcohol gebruik.

´   As u een mobieltje meenemen, zorg dat hij opgeladen is.

´   Vraag u af, zeker als de koude langer duurt, welke ouderen of zieken in de omgeving uw hulp kunnen gebruiken.

Nou Claudia (de Breij) na je conference over het nationale hitteplan

(https://m.youtube.com/watch?v=ZkM5JRV4aQc ) kan je hier ook wel even op los.

Ik moet tot mijn grote schaamte bekennen dat ik niet in zijn geheel aan de richtlijnen voldoe. Ik mis de das om mijn nek, want dat past niet als ik mijn warme truien draag en ik heb niet standaard een slaapzak in mijn auto liggen. Verder is het voor mij vrijwel onmogelijk om het transpireren te voorkomen. En oh, ik drink voor het slapen gaan graag een borreltje, want dat vind ik zo lekker en ik krijg er zo’n heerlijk warme voeten van. 

Je eigen wereld

Ik zie ze al aankomen. Hond, lekker los aan de scharrel midden over het fietspad en baasje volop in de telefoon gedoken. Hond heeft geen boodschap aan mij en baasje geen notie van. Ik ga de hond dus voorzichtig voorbij, maar moet toch nog halsbrekende toeren uithalen om het vrolijke beestje niet tussen de spaken te krijgen. Baasje heeft nog steeds niks door. Wat op de mobiel staat is toch boeiender dan wat je hond uitvoert!

Begrijp me niet verkeerd. Als ik mijn telefoon vergeet, draai ik om. Ik ga hem halen, want ik kijk er heel graag op en het lijkt er toch echt op, dat ik hem niet kan missen. Maar ik weet ook heel goed dat er momenten zijn dat ik er even niet op moet kijken. Als ik naar buiten ga is het niet veilig, want ik krijg niet mee wat er om me heen gebeurt. Niet alleen is het gevaarlijk, maar ik mis ook alles wat ik aan cadeautjes van de natuur of de wereld krijg. Een rood, oranje avondlucht met flarden wolken of de eerste sneeuwklokjes die net verscholen onder een struik staan. Wat dacht je van een glimlach van iemand die je onderweg tegenkomt?

Ik zie dit soort gericht zijn op een eigen wereldje steeds vaker. Als ík het maar goed heb. Als ík er maar door kan. Als ík! Denk maar aan de supermarkt. Doe je rustig je boodschappen en ben je even aan het zoeken naar het juiste product of moet je even nadenken wat je ook alweer vergeten bent op te schrijven. En ja, er wordt een chagrijnig karretje tegen je enkels gereden, want anders kan het karretje er niet bij. Of er wordt een nieuwe kassa geopend en er wordt gezegd dat de eerstvolgende daar kan aansluiten. Nou kan ik misschien niet alles in de gaten houden, maar diegene die als eerste bij de kassa zijn boodschappen op de band smijt, is zeker niet de eerstvolgende. Misschien de een na laatste, maar meer ook niet. Wat dacht je dan van het zuchten en steunen als iemand aan de kassa niet meer zo snel is met betalen?

Mensen, er bestaat zoiets als vriendelijkheid, geduld. Er bestaan andere mensen en die hebben net als jij ook behoefte aan een vriendelijk woord, een beetje geduld of een beetje hulp. Er komt een dag dat ook jij niet meer zoveel mensen om je heen hebt en een glimlach van iemand nodig hebt. Dat jij niet meer zo snel bent en wat geduld van de wereld om je heen vraagt. Wie doet dat dan nog voor jou? We kruipen allemaal in onze telefoon en in onze eigen wereld, dus die mensen, zijn er niet meer.

Laten we heel af en toe even de telefoon wegleggen en genieten van de wereld om ons heen. Laten we heel af en toe eens glimlachen naar iemand die we niet kennen. Laten we heel af en toe eens even geduld hebben met iemand of iemand even helpen. Je zult zien dat de wereld een stuk fijner wordt.

Go to the start!

Go to the start!...

De atleten glijden met geconcentreerde blik naar de startstreep. De ijzers worden in het ijs gehakt zodat ze vast staan. Er wordt gewacht op het volgende sein. Het stadion wordt stiller.

Reaeady!

En meteen duiken ze in elkaar. De spieren strak gespannen, de armen en benen in optimale startstand. De seconde die er nog gewacht wordt zorgt voor doodse stilte in het stadion en lijkt uren te duren.

Knal.. de ijzers blikkeren, de armen zwaaien pompend heen en weer. Een explosie van kracht om op tempo te komen. In de eerste bocht gaat één arm op de rug en bij het uitkomen van de bocht ook de tweede. Diep voorover gebogen doen de billen en benen het werk en duwen de atleet vooruit. De blik ver voor zich. De wisseling van baan, weer een bocht en nog een rondje tot de bel klinkt voor de laatste ronde en de eindstreep in zicht komt. Soms zijn de spieren pap en wordt er met de moed der wanhoop nog een poging tot schaatsen gedaan, soms komt er nog een eindsprint waar het laatste restje energie eruit gegooid wordt. Dan meteen de blik omhoog. Zoekend naar het scorebord. Wat is de tijd? Welke plaats hoort erbij?

Ik stel mezelf dan wel eens voor hoe ik erbij zou staan. Als eerste zou er een speciale pakkenmaker moeten komen, want zo gestroomlijnd als  die sporters ben ik niet, dus een pak in een ruimer maatje moet geregeld worden. Daarna denk ik dat de adem mij benomen zal worden door het pak, want volgens mij zit dat enorm oncomfortabel als je overeind staat.

Maar goed, deze praktische zaken overwonnen hebbend kom ik dan toch als goed gevulde rollade het ijs op. Dat op het ijs komen is ook al een uitdaging, want ik heb alleen nog maar op ijshockeyschaatsen geschaatst en nog nooit op Noren of de een of andere klapschaats. Het voordeel van die eerste is dat de enkels zeer ruim ondersteund worden, dus als ik op de ‘echte’ schaatsen op het ijs zal komen, zal dat nogal het beeld geven van iemand die voor het eerst op hakken staat. En dan meteen op naaldhakken. Wiebelig en zwikkend glijd ik toch maar richting de startplek.

Go to the start!...

Mijn wervelkolom zal spontaan in een betonpaal veranderen, want iedereen kijkt nu naar mij. De schaatsen in het ijs hakken zal met enige evenwichtsproblemen misschien nog lukken. De hartslag zal inmiddels tot recordhoogte gestegen zijn en mijn hoofd kan ik niet meer draaien door die betonpaal in mijn rug.

Reaeady!

Misschien kan ik nog een beetje door mijn knieën zakken. Maar het zal niet echt stabiel staan. Hopelijk kan de starter daar doorheen kijken, anders word ik al gediskwalificeerd voordat ik iets geschaatst heb, omdat ik niet stil stond.

Maar goed, mocht dat allemaal gelukt zijn, dan volgt het startschot. Ik denk dat ik dan maar van spanning door mijn knieën zak.

Nee, ik geloof niet dat atleet worden tot mijn mogelijkheden behoort. Als eerste al niet, door mijn onvermogen om met al die mensen die kijken om te gaan. Daarnaast heb ik niet het doorzettingsvermogen of de drang om zo goed te scoren. Laat staan dat ik gebouwd ben om met de stress om te gaan.

Laat ik dan maar geen schaatsster worden.