Laatjes, deurtjes, kastjes

Elke gedachte achter een ander deurtje, elk idee in een ander laatje en elke handeling in een ander kastje. Zo werkt mijn hoofd. Niet te stoppen bij het ordenen en registreren.

Alle praktische en organisatorische zaken worden gecategoriseerd, gelabeld en in het juiste laatje of kastje gestopt.
Er moet een bepaalde logica zitten achter de categorisatie en verdeling. De ideeën worden uitgewerkt, de gedachten bestudeerd, de organisatie doorgenomen zodat alles klopt en logisch is.
Geen willekeur, maar beredeneerd.
Achter het opvouwen van de was zit een logica, zodat het netjes is en er veel in de kast past.
De plaats van mijn huissleutel is beredeneerd en daar houd ik me heel gedisciplineerd aan. Ik ben mijn sleutel dus ook zeer zelden kwijt.
Ook bij de voorbereiding van de verhuizing wordt in gedachten alles gelabeld, georganiseerd en beredeneerd. Geen toeval, geen willekeur.
Als er een verhuisbedrijf komt, dan gaan wij dus ook niks sjouwen. Zonde van onze rugspieren.
Als we die dozen nou daar neerzetten en die daar, dan staan ze meteen op de plek waar ze moeten komen en hoeven we zo min mogelijk ermee te doen.
Alles is beredeneerd en bedacht.

Tot, iemand iets anders wil, iets anders bedacht heeft of mijn logica niet logisch vindt.
Tja, daar zit je dan. De was is anders gevouwen, de sleutel hangt niet op z'n plaats. De dozen kunnen beter ergens anders staan, we kunnen deze spullen wel vast eerder meeverhuizen.
Allemaal niet in lijn met mijn zorgvuldig uitgedachte plannen en logica.....

En wat gebeurt er dan in mijn hoofd? Alle laatjes, kastjes, deurtjes, labeltjes, etiketjes en kaartjes inclusief de bijbehorende gedachten, ideeën en plannen raken door een soort van ontploffing in een enorme chaos verzeild.
Een hoopje met zooi, rookwolkjes en fladderende kaartjes en etiketjes achterlatend.
De computer loopt dan dus even vast en moet even gereset worden.

Gelukkig heb ik met dit enorm ingewikkelde hoofd een geweldig geduldige vrouw die onwijs veel van me houdt, me even de tijd geeft om de rotzooi bij elkaar te vegen en de rookwolkjes laat verdwijnen.

Kan ik met de nieuwe input weer opnieuw aan de categorisatie, organisatie, registratie en verdeling.
Alles weer netjes georganiseerd in deurtjes, laatjes en kastjes met een kloppend labeltje of etiketje eraan verbonden...

Gevoel en verstand in balans

Wederom is daar de les: Kiezen voor jezelf. En wat een rotles is dat toch.
Ja, ja, ik weet het ook wel. Kiezen voor jezelf is heel belangrijk, je moet voor jezelf gaan, jij bent belangrijk, jij maakt je eigen leven, bla, bla, bla...
Ik weet het aan een ander prima uit te leggen hoor, maar het zelf doen... is een ander verhaal.

Ik ben lerende en boek vooruitgang.

Vorig jaar heb ik er nog driekwart jaar over gedaan om voor mezelf te kiezen.
En ik heb na het kiezen gemerkt, hoe ik zelf in de knoop kwam, door niet voor mezelf te kiezen.
Pas na het kiezen merkte ik, dat ik al een heel lange tijd niet echt meer gelachen had en dat ik ook al een hele lange tijd niet echt meer genoten had van dingen die ik fijn vond. Ik kon weer veel meer hebben en liet dingen makkelijker van me afglijden.

Tja, hoeveel bewijs heb je nodig om op tijd voor jezelf te kiezen?

En nu, bezig met het verwezenlijken van één van onze dromen moet ik het weer doen: Kiezen voor mezelf.

De plannen liggen er. Het huis is onder voorbehoud verkocht, het nieuwe huis in onder voorbehoud gekocht. Het verhuisbedrijf is geboekt. Ons tijdelijke onderkomen in Veldhoven is vastgelegd.

En dan? Blijf ik dan echt tot half juli hier werken en ga dan naar ons nieuwe stulpje, om daar dan netjes en naadloos in een volgende baan door te stromen?
Het is een dure gok om die gok te nemen, want wat als we niet naadloos in een volgende baan doorstromen? Die kans is wel degelijk aanwezig.
Moet ik dan op dit moment ook mijn trouwe gevoel volgen, het jaar afmaken, en kansen op werk voorbij laten gaan? Kansen die ervoor zorgen dat we onze droom wel uit kunnen voeren en niet na enkele maanden al moeten opgeven, omdat we de hypotheek niet kunnen betalen.

Nee, dat wil ik niet!

We zijn nu zo ver, en ik wil die droom waarmaken.
Dat houdt dus in dat ik niet de hele wereld gelukkig moet willen maken, maar voor mezelf moet kiezen en via die weg de wereld maar gelukkig moet gaan maken. Dat houdt in dat ik andere mensen ongelukkig maak en dat ik het gevoel heb dat ik ze in de steek laat.

Maar langzamerhand gaan de zinnetjes die de verschillende -peuten en -ogen me verteld hebben doordringen.
Als ik niet gelukkig ben, hoe kan ik dan een ander gelukkig maken?

Dus, alhoewel onze dromen waarmaken, gevoel volgen betekent. Betekent dat op dit moment niet mijn gevoel volgen, maar mijn verstand. En dat voelt heel krom en stom.
En toch doe ik het.

Hoe slaat de balans uit?

Ik wil niet mee met de schreeuwers.

Ik wil niet mee in de negatieve gedachten rondom de leiding in Amerika.

Ik wil niet mee in de angst voor dat wat we niet kennen.

Ik wil niet mee in de wanhoop.

Ik wil niet mee in de negativiteit.

Ik wil blijven zoeken naar leuke dingen.

Ik wil blijven zoeken naar fijne dingen.

Ik wil blijven zoeken naar mooie dingen.

Ik wil blijven zoeken naar gelukkige momenten.

Ik wil blijven zoeken naar het zonnetje.

Ik wil blijven zoeken naar lichte dingen.

Als ik alleen blijf kijken naar wat niet is, alleen blijf kijken naar wat slecht is, gebeurt er niks.

Als ik blijf zoeken naar wat wel is, naar wat goed is, kan ik iets bijdragen.

Ik hoef mijn ogen niet te sluiten voor wat is, maar als ik probeer te kijken naar het goede, kan ik de wereld ook een beetje beter maken en meehelpen de balans naar de goede kant te laten doorslaan.

Hier dus wat licht, geluk en mooie momentjes:

Becijferen

Wat hebben we toch een enorme behoefte aan het 'becijferen' van de wereld. 
Nu we zo in het proces zitten om onze dromen na te jagen en dus allerlei praktische zaken moeten regelen komt dat weer heel erg naar voren.
Het begint al met het feit dat je eerst moet weten of je de financiën hebt om je dromen na te jagen. 
Als dat zo is, kan je pas beginnen. Hebben dromen een prijs dan?

Oké, je huis heeft een prijs. Die prijs is weer afhankelijk van de prijzen om je huis heen en in welke staat je huis is. Een cijfer op je huis dus.

Je wilt je spullen laten verhuizen. Dat heeft natuurlijk een prijs, maar om die prijs te berekenen, moeten ze eerst berekenen hoeveel inhoud je spullen hebben. Je spullen worden dus ook een nummer.

Maar op school kom je die 'becijfering' natuurlijk in het grootste goed tegen. 
Als we ergens leren om iets te af te meten, te vergelijken, dan is het daar wel. 
Elk ding dat je doet, of juist niet doet wordt gewogen, gemeten en vergeleken en daar rolt dan een punt uit, een getal dat vertelt of het goed is of niet. 
Zelfs sociaal-emotioneel worden er tegenwoordig punten berekend, want je moet natuurlijk ook daar kunnen meten of het wel goed gaat.
Overal waar je kijkt, alles wat je doet, alles wat je laat, alles wat je tegenkomt en alles wat je meemaakt, overal hangt een cijfer, nummer of getal aan.

Waar zijn we toch mee bezig? 
Wat doet er nou werkelijk toe?
Is het niet veel belangrijker hoe het werkelijk met je gaat? 
Dat je een beetje gelukkig bent en je best doet om anderen gelukkig te maken.
Dat je je goed voelt en fit. 
Dat je mensen ontmoet en de wereld een klein beetje beter maakt.
Dat je geniet van alle fijne en mooie dingen om je heen en dat deelt met de mensen.

We zijn een beetje in de war hoor.