Zeg maar je

Eet je peperkoek of ontbijtkoek, drink je ranja of limonade? Wat je kiest kan zomaar vertellen waar je vandaan komt.

Zo nemen we in Brabant toch graag een stukje peperkoek bij de koffie, maar vragen ze zich in Noord-Holland af, wat dat dan is. In dit geval moet ik eerlijk zijn, ik ben een keer naar de winkel gegaan en ben gaan zoeken naar peperkoek, maar dat heb ik niet gevonden. Dat wat we in Brabant peperkoek noemen, heet op elke verpakking ontbijtkoek. Een punt voor Noord-Holland dus.

Dit in tegenstelling tot de limonade. Ja, verschillende van de aanmaak smaakjes heten limonade, maar ranja is ook te vinden in de winkel. De waarheid ligt wat de ranja-limonade betreft dus in het midden.

Wat ook een  verschil is tussen Brabant en Noord-Holland is de uitspraak. Zijn we in Brabant geneigd om alles wat af te korten, wordt in Noord-Holland alles volledig en duidelijk uitgesproken. ‘Dictee is vet makkelijk bij jou juf, je zegt alles voor’, kreeg mijn Noord-Hollandse vrouw in Brabant vaak te horen. Misschien kunnen wij Brabanders daar nog iets van leren?

Een voor mij lastiger verschil is het zeggen van u of jij. In Brabant spreek je mensen die je niet goed kent aan met u. De rest van de mensen spreek je aan met je, of jij. Ook als juf werd ik als je of jij aangesproken. Soms ook als mama of oma, maar dat ter zijde. Al die benamingen gingen niet ten koste van het respect voor mij.

In Noord-Holland spreek je iedereen die ouder is dan jij aan met u. Ook als juf word je met u aangesproken. Ik kon gelukkig stapsgewijs wennen aan u. Eerst kwam ik vooral bij de Noord-Hollandse familie over de vloer en sprak ik die mensen met u aan, daarna verhuisden we pas naar Noord-Holland en werd ik ook als juf met u aangesproken.

Aan de ontbijtkoek en limonade ben ik helemaal gewend, het volledig uitspreken van woorden wordt al beter, maar die u blijft wat onwennig. Zeker omdat u niet perse met het bijbehorende respect komt. 
Laat ze dan maar jij zeggen hoor.

Een verhaal om stil van te worden.

Een verhaal om stil van te worden, dat was de musical Was getekend, Annie MG Schmidt waar we deze week naar toe zijn geweest. Wij verwachtten een vrolijk verhaal vol liedjes van herkenning en herinnering. De werkelijkheid was anders, voor ons, maar ook voor Annie.

Begrijp me niet verkeerd. De musical was prachtig. Liedjes die recht je hart inkruipen door hun eenvoudige, maar o zo rake woorden en melodieën. Een decor van drie podiumhoge panelen dat naar wens kon worden opgehesen of gedraaid, maar door de vakken in de panelen ook simpelweg gevuld kon worden door passende attributen. Dat laatste gebeurde in het spel zonder dat het storend was. Dit werd dan nog aangevuld met af en toe een tafel met typemachine of een fauteuil. Geweldige spelers en zangers zoals Simone Kleinsma als Annie en William Spaaij als haar zoon, maar ook Marjolein Touw als de moeder van Annie. Acteurs die al keer op keer hebben laten zien hoe ze met hun prachtige stemmen en acteerkunsten een rol tot leven kunnen wekken. Maar ook petje af voor de spelers die ik nog niet kende.

Wat totaal anders was dan verwacht, was het verhaal. Het beschreef het leven van Annie en erg florissant was het niet. Ook hier is weer een creatief brein aan het werk geweest. Verleden en heden zijn heel mooi door elkaar verweven door de zoon van Annie die op zolder op zoek is naar haar spullen en daar als het ware meegezogen wordt in het levensverhaal van zijn moeder die er helemaal niet op zit te wachten om haar verhaal te delen door haar enorme drang naar vrijheid en geluk en afkeer van rottigheid en nare herinneringen. Het verhaal sluit ook weer af op die zolder waar de zoon een stuk wijzer en dichter bij zichzelf teruggeworpen wordt in de werkelijkheid. Maar wat een leven vol hardheid, vol negatief zelfbeeld en een mengeling van geluk, maar ook enorme pijn in de liefde. En dat alles afgebeeld in de tijd waarin zij leefde. De tijd voor en na de oorlog. De tijd dat geluk en mooie dingen in de wereld ver te zoeken waren. In die tijd zocht zij de vrijheid en goedheid van de wereld op in haar verhalen, gedichten en liedjes. Alsof ze wilde ontkennen dat die andere kant er was.

Ik weet nog niet helemaal wat het mij doet. Roept het me op om de mooie dingen van het leven te blijven delen? Of is het meer dat het me dankbaar maakt voor mijn eigen leven en alles wat me daarin dierbaar is? Maar het kan ook dat het me oproept om naast dit de andere kant niet te ontkennen. Ik ben er nog niet uit.

Daar waar dromen begint

Voor een opdracht van mijn specialisatie Poëzie moest ik een gebeurtenis kiezen en hier een beschrijvend gedicht over schrijven. Je moest eerst een soort woordweb maken en de woorden uit het woordweb, mocht je niet gebruiken. Zie hier het resultaat:

Lang naar uitgekeken

Verlangend
Dromend

Vrijheid

Ruimte

Reden we samen

Tegemoet

Onderweg

Verre zichten

Een slingerende route

Met overstekende kuddes

En kilometers groen

Aangevreten

Vol met bulten

Rot geslapen

Gekreukeld en wel

Klaar met eentonigheid

1000 tinten groen

Trok de wereld open

Vele kleuren

Staalblauw gemengd

Grijs, groen of wit

Weg jeuk

Weg vermoeidheid

Energie stroomde

Overal blauw

Ontelbare schakeringen

Van boven naar beneden

Kletterend en klaterend

Uitgestrekt of omringd

Door grijs en groen

We volgden linten

Die kronkelend rezen

Of daalde

Over, onder

Het stalen blauw

En al die kleuren

Zo kwamen we daar

Waar de wereld ophoudt

Het oer vrij spel

En dromen begint

Tevredenheid?!

Na lange tijd weer een bericht van mij. Over enkele weken ga ik bij de Schrijversacademie starten met mijn specialisatie Column en blog. Een mooie stimulans om weer aan het schrijven te slaan.

Gisterenavond heb ik mijn eerst les yoga gehad. Na jaren rommelen met een app en het bekijken van sites met lessen in de buurt heb ik de knoop doorgehakt. Of nou ja, doorgehakt, misschien scheelde het wel dat mijn schoonzusje ook wilde starten, van het type ‘niet lullen, maar pellen’ is en meteen de telefoon heeft gepakt om de proefles af te spreken.

Het was heerlijk! Het zweef- en visualiseergehalte was niet te hoog, het ontspanningsgehalte daarentegen was heel hoog. Het leek een soort mengeling van begeleide meditatie, ontspannings- en rekoefeningen en wat overwegingen. Dat laatste vond ik een prettige toevoeging. Een beetje denkrichting om het leven te relativeren.

De overweging ging over ‘tevredenheid’. Nou is het een beetje een woord van oma’s tijd, dat de nekharen makkelijk overeind laat veren, maar toch deed het dat niet. Het ging erom dat je niet naar het verleden moest blijven kijken, maar leren van wat je tegenkwam. Daar kon je tevreden mee zijn, je kon het accepteren. Het is ook niet de bedoeling om alleen maar naar de toekomst te blijven kijken, naar wat je allemaal nog wilt. Ben tevreden in het nu, ervaar wat goed is. Natuurlijk wilde dat niet zeggen dat je in situaties moest blijven zitten die je ongelukkig maakten. Daar kan je namelijk stappen in zetten en dingen voor in gang zetten, en ben dan tevreden dat je op weg bent.

Het paste helemaal op mijn situatie. Ik weet dat ik volgend jaar minder dagen wil gaan werken, zodat het werken niet meer mijn hele leven in beslag neemt. Daarnaast wil ik een opleiding voetreflextherapie gaan doen en een opleiding voedingsdeskundige. Met die opleidingen wil ik gaan kijken wat de mogelijkheden voor de toekomst zijn. Ik heb hiervoor al stappen gezet. Op mijn werk heb ik aangegeven dat ik minder wil gaan werken. Ik heb al plaatsen gevonden om de opleidingen in september te starten. Door deze beslissingen heb ik wat rust gevonden. Ik weet waar ik naartoe ga en ik hoef niet iedere keer vooruit te kijken. Ik weet de weg. Ik loop hem al. Ik ben tevreden.