Thuis?

Op de knietjes op de bank met de neuzen nog net niet tegen het raam zitten we te wachten. Het is zaterdagochtend 24 december 07.00 uur. Alle koplampen worden bestudeerd en beoordeeld. Nee, die is het niet, die is te klein, te groot, te veel tekst.

07.05 uur nog geen vrachtauto. Ze zijn vast iets later vertrokken. 

07.10 uur, nog steeds niks te zien. De stoplichten zitten vast tegen. 

07.20 uur, zouden we het verkeerd begrepen hebben? De hartslag verhoogt licht.

07.30 uur, ze hebben vast de tijd van de eerste offerte doorgekregen en komen om acht uur.

07.45 uur, zullen we toch even bellen met dat 06-nummer? Nee, wacht nog maar even tot acht uur.

08.00 uur, nog steeds niks te zien. De hartslag was al aardig verhoogd, maar stijgt nu naar zorgelijke hoogtes. We bellen het 06-nummer, maar dat gaat op voicemail.

08.05 uur, nog een keer bellen, want er is nog steeds geen vrachtwagen van het juiste formaat te zien.

08.10 uur, we proberen wanhopig het kantoor maar te bellen. Ja, het is zaterdag, maar wat moet je dan? Natuurlijk ook voicemail.

08.15 uur, met een zeer snelle pols en tranen in de ogen proberen we nog een keer het 06-nummer. Wederom voicemail. Ze komen vast niet meer, er is vast iets misgegaan met de boeking en nu zitten we hier nog zeker een week, want wie heeft de komende dagen tijd om ons te verhuizen?

08.25 uur, de telefoon gaat. Het verhuisbedrijf belt verbaasd of er nog steeds niemand is. Nee, ik zit voor mijn lol met een torenhoge hartslag, tranen in mijn ogen en zweethanden op de bank om de 5 minuten een 06-nummer te bellen...

08.30 uur, de telefoon gaat weer. Er is iets misgegaan bij het doorgeven van de tijd, maar ze komen er  over 20 minuten aan. Tranen stromen alsnog, want de spanning wordt een beetje losgelaten, de hartslag komt een beetje tot rust. Appjes naar de familie die in de aanslag stond, dat ze er nu echt aankomen. Maar tot ze er zijn, zijn we toch wat sceptisch. 

09.00 uur, de verhuiswagen rijdt voor.

De rest van de ochtend en een deel van de middag verloopt rustig, want als je verhuisd wordt, kan je niet veel meer doen, dan zorgen dat je niet in de weg loopt. Je zoekt dus een hoekje in je met dozen volgepropte huis, waar geen looproute ligt, waar je stilletjes kan gaan staan. Van daar bekijk je het gesjouw, het inpakken van de meubels met dekens en plastic en de communicatie van boven naar beneden.

Als de ene na de andere kamer leeg komt te staan, de stofvlokken en vlekken verwijderd zijn, komt het echte vertrek. Het is klaar, het huis is leeg, tijd om de overstap officieel te gaan maken.

Na twee en een half uur rijden komen we tegelijk bij ons nieuwe stulpje aan en begint de parade in omgekeerde volgorde.

En dan, dan staat alles ongeveer op z'n plek en het huis vol dozen. 

's Avonds ga je slapen in je eigen bed, maar in een vreemd huis. 

's Ochtends word je wakker tussen je eigen spullen, maar in een vreemd huis. 

Een rare gewaarwording. Je woont in één keer ergens anders. Het huis is mooi, je woont daar, waar je wonen wilt. Maar alles staat anders dan je gewend bent, je looproutes zijn anders, je gewoontes moeten anders worden. Raar, je wilt graag verhuizen, maar als je dan eenmaal in je nieuwe huis zit, dan voel je je nog niet thuis en moet je je draai vinden. Alsof je volgende week de sleutel van je vakantiehuisje weer in moet leveren en weer terug moet.

Je bent in je huis, maar nog niet thuis.

De radertjes in beweging

Eind 2016. Weer een jaar voorbij. Een jaar waarin veel gebeurd is. Een jaar vol veranderingen. Een jaar waarin de radertjes flink aan het draaien zijn gegaan. Nog niet elk tandwiel heeft een inkeping gevonden, maar daar wordt aan gewerkt.
Aan de start van het jaar zat ik niet goed op mijn plek en niet lekker in mijn vel. Ik stond al te lang stil en mijn hersenen hoefden te weinig te doen. De fotocursus was fijn om te doen, maar was niet genoeg.

Via mijn werkgever startte ik een loopbaantraject. Ik zocht antwoord op de vragen: Wil ik nog 30 jaar in het onderwijs werken? En: Als ik niet in het onderwijs wil blijven werken, wat wil ik dan?

Een verwarrend proces waarin ik mezelf weer iets beter heb leren kennen en weer steviger met mijn voeten op de grond ben komen te staan. Mijn hoofd werd weer aan het werk gezet en daarmee gingen de radertjes aan het draaien.
Van het een kwam het ander.

1. Ik ging weg op de plek waar ik werkte. Daardoor...
2. Kwam ik los van mijn vaste patronen en merkte dat ik veel steviger stond dan ik dacht. En daardoor....
3. Kwam ik op een nieuwe werkplek terecht waar ik weer meer op mijn plek kwam. Die beter paste bij wie ik ben. Daarna ontstond er ruimte....
4. Ging ik weer creatief aan de slag en startte ik met mijn schrijversopleiding. Dit riep weer op ...
5. Dat ik het dichten herontdekte en door dit te combineren met mijn foto's startte ik mijn nieuwe 'merknaam' TalitaMirabile. Daardoor.....
6. Keek ik weer met aandacht naar de wereld om mij heen en probeerde mijn verwondering hierover te delen met de wereld.

Door al deze stappen en radertjes die in beweging werden gezet kwam onze droom naar voren. De droom om bij zee te wonen. De drang om dromen waar te maken, werd wakker gemaakt.
Als je iets wilt, dan moet je het proberen te realiseren!

En dat hebben we gedaan. Onze droom is tastbaar. Volgende week starten we eraan.
Een aantal details moeten nog geregeld worden, maar ik voel dat dit is wat we moeten doen, dus ik probeer er op te vertrouwen dat die dingen goed komen.

Heb ik nou antwoord op mijn vragen? Ja en nee.
Ik weet dat ik niet nog 30 jaar in het onderwijs wil werken. Ik merk dat het me leegzuigt, opvreet. Ik merk dat het onderwijs van nu niet past bij wie ik ben. Dus die vraag is beantwoord.

Wat ik dan wel wil doen? Dat weet ik nog niet.
Ik weet dat ruimte voor creativiteit in mijn leven belangrijk is. Moet dit in mijn werk? Dat kan, maar kan ook in mijn vrije tijd.
Ik weet dat ik het fijn vind om mensen blij te maken.
Ik weet dat ik niet leeggezogen wil worden.
Ik weet dat ik niet constant plannen wil maken of bezig wil zijn met vastleggen en administreren.
Wat het dan moet worden? Ik heb de baan nog niet gevonden.
Op dit moment ben ik vastbesloten om een opleiding in de massage te gaan doen en daar mensen blij mee te gaan maken.
Maar mijn vastbeslotenheid is vaak nogal flexibel. Dus wie weet wat ik over drie maanden tegenkom en waar ik dan van overtuigd ben dat ik er gelukkig van word?

God is a DJ...

Voor mijn laatste schrijfopdracht moest ik een flashback stukje schrijven naar aanleiding van een liedje. Ik ben dus mijn muziekbibliotheek en mijn herinneringen weer eens ingedoken.

Muziek doet zo ontzettend veel. Zo heb ik in stormachtige periodes heel veel geluisterd naar de stormachtige muziek van Skunk Anansi, of luister ik 's avonds, na een drukke dag graag naar lieve liedjes zoals die van Claudia de Breij, word ik vrolijk van Nederlandstalige muziek, zoals Bløf, Guus Meeuwis of Jan Smit, maar kan ik ook echt moeten huilen van intense musicals zoals Aïda of Soldaat van Oranje.

Twee liedjes zullen er in mijn herinneringen altijd uitspringen, door de dierbare herinneringen eraan: Like the way I do van Melissa Etheridge, want daarmee kwamen we altijd in de stemming voor de feesten van de PABO en dat gaf zo'n enorme verbondenheid.
En het andere liedje is: God is a DJ van Faithless, want die stond als slotact op Pinkpop en daar stond ik tussen de enorm springende massa die helemaal uit z'n dak ging op dat liedje. Die ervaring was zo onwijs gaaf, dat ik dit liedje wel moest gebruiken voor mijn opdracht.
Zo wordt een herinnering van vroeger, een onderdeel van een te schrijven verhaal.

Kippenvel

18,..19,…20. Neuriënd en met krakende buikspieren staat ze op van haar matje. Ze trekt haar slaapshirt aan en snuift de geur van buiten en zon op terwijl ze tussen de lakens kruipt. Weer een heerlijke nacht zonder dat de kinderen haar nodig zullen hebben of dat Ivo ligt te snurken. Tijd dus om te lezen, met een muziekje erbij. Misschien was dat zorgen voor haar zus in Frankrijk zo erg nog niet.

‘God is a DJ…’ Kippenvel, wat een onvergetelijk optreden was dat.

Als één groep, als één mens springen we op het ritme omhoog en dalen we weer neer. Eén massa die precies hetzelfde doet op precies hetzelfde moment. De melodie met beat golft over het veld en het veld golft mee met de muziek en de beat. Alles is één, alles is samen. Als ik een beat oversla en spring als de rest daalt, zie ik het veld en de mensenmassa tegelijk bewegen. Als een beest dat je kan vermorzelen als je niet meegaat in het ritme. Maar wie wil hier nou niet in meegaan? Ik moet wel, de muziek dringt via mijn oren mijn lijf in, de beat trilt door tot in mijn tenen. Ik moet bewegen, ik moet springen, samen met de mensen op het veld. De muziek, de beat, de mensen, het is te groot voor mijn lijf, het barst aan alle kanten uit me en maakt me heel klein, maar onderdeel van iets heel groots, het verbindt me met de mensen, het veld, de muziek en de avond die zacht en ongemerkt gevallen is. Ik spring en ben gelukkig. Ik spring en laat me…

‘Trrrrrr…. ‘ hè, kan die telefoon dat appje niet gewoon zonder de muziek te stoppen melden? Rotding!

Klik zeker eens op deze link als je het liedje ter inspiratie wilt luisteren:

https://m.youtube.com/watch?v=oZJBqhft1CU

'Ik' laten zien in woorden.

Ik heb een sollicitatie gehad.
Hoe dat zo? Nou ik kwam een geweldig leuke vacature tegen.
Een vacature voor een educatief medewerker bij een organisatie die kinderen, jongeren en volwassenen bij de natuur wil betrekken, ze kennis wil geven, ze ervan wil laten genieten, zodat ze er goed voor zullen zorgen.
Je zorgt dan voor contact met scholen, voor leskisten en projecten, voor de activiteiten bij een schoolbezoek, schoolreisjes, verjaardagsfeestjes enz. Alles om mensen in contact te brengen met de natuur.
Wie wil die functie nou niet?

Ik heb gesolliciteerd en werd ook nog uitgenodigd voor een gesprek.
Huppelend ging ik door het leven. Ik mocht al op gesprek komen. Ik wil die functie, ik wil die baan. Nogmaals, wie wil die nou niet?
Ik probeerde mezelf op te vijzelen, zodat ik met zelfvertrouwen op gesprek ging.
De zenuwen waren in de dagen tevoren nog in bedwang te houden. Gewoon verstand op nul en doorwerken.

De dag van gesprek.
Ik moest heel vroeg met de trein, want ik had om half 10 gesprek en het is even reizen.
Maar, geen probleem, het voelde ook wel avontuurlijk en voor een leuke baan, heb je wat over.
De reis verliep zonder problemen, soepel nam ik de overstap en weer door met de trein.
Netjes op tijd kwam ik op bestemming aan.
Even op de koffie bij mijn schoonouders, op de geleende fiets naar het gesprek.
Ook op de fiets verliep de route soepel. Geen enkele verkeerde afslag, geen twijfel bij splitsingen, dus ook netjes op tijd gearriveerd.
Maar mijn hemel wat vind ik dit spannend. Als je iets heel erg graag wilt, dan wil je jezelf ook goed verkopen en hoop je dat het klikt.
Na even wachten (ik was natuurlijk te vroeg, want te laat komen op een sollicitatie is een soort 'je hoeft mij niet aan te nemen briefje') en rondkijken werd ik meegenomen naar kantoor en voorgesteld aan de drie dames die met mij het gesprek zouden voeren.
Ik had me ingelezen op de site, dus ik wist waar ik terecht kwam en het voorstelrondje bracht mij geen verassingen. Het bevestigde dat ik deze baan wilde.
Maar toen mocht ik mezelf voorstellen. Mijn mooi voorbereide boom-tekening met mijn eigenschappen en kwaliteiten werd goed ontvangen.
Mijn woordenstroom waarbij ik de dames als een soort stoomwals overspoelde met mijn enthousiasme was wat minder goed geplaatst. In ieder geval, dat vul ik achteraf in.
De inhoud sloot vast aan, maar de manier van brengen niet.
Na een heel lieve manier van aangeven dat ik de dames eigenlijk met mijn enthousiasme als een stoomwals overreden had werd ik iets rustiger.
Toen de vragen waren gesteld, de situaties waren neergelegd was het gesprek rond.
Bij de uitgeleide kon ik nog iets meer als mezelf wat vertellen en toen stond ik weer buiten.

Een goed gesprek? Een goed gevoel? Ik weet het niet. Hoe kan ik nou 'ik' laten zien met woorden in drie kwartier? Ik ben een mens van doen, van samen opwerken en dat je dan kan zien dat ik een prettige collega ben die past op de plek die er vrijkomt. Maar van zo'n sollicitatie heb ik nog nooit gehoord.
Moeten we misschien toch maar gaan invoeren...
Volgende week donderdag hoor ik meer. Hoor ik of ik een vreugdedansje mag doen, of dat ik mezelf weer moet herpakken en op zoek moet gaan naar andere geweldige vacatures.