Thuis?

Op de knietjes op de bank met de neuzen nog net niet tegen het raam zitten we te wachten. Het is zaterdagochtend 24 december 07.00 uur. Alle koplampen worden bestudeerd en beoordeeld. Nee, die is het niet, die is te klein, te groot, te veel tekst.

07.05 uur nog geen vrachtauto. Ze zijn vast iets later vertrokken. 

07.10 uur, nog steeds niks te zien. De stoplichten zitten vast tegen. 

07.20 uur, zouden we het verkeerd begrepen hebben? De hartslag verhoogt licht.

07.30 uur, ze hebben vast de tijd van de eerste offerte doorgekregen en komen om acht uur.

07.45 uur, zullen we toch even bellen met dat 06-nummer? Nee, wacht nog maar even tot acht uur.

08.00 uur, nog steeds niks te zien. De hartslag was al aardig verhoogd, maar stijgt nu naar zorgelijke hoogtes. We bellen het 06-nummer, maar dat gaat op voicemail.

08.05 uur, nog een keer bellen, want er is nog steeds geen vrachtwagen van het juiste formaat te zien.

08.10 uur, we proberen wanhopig het kantoor maar te bellen. Ja, het is zaterdag, maar wat moet je dan? Natuurlijk ook voicemail.

08.15 uur, met een zeer snelle pols en tranen in de ogen proberen we nog een keer het 06-nummer. Wederom voicemail. Ze komen vast niet meer, er is vast iets misgegaan met de boeking en nu zitten we hier nog zeker een week, want wie heeft de komende dagen tijd om ons te verhuizen?

08.25 uur, de telefoon gaat. Het verhuisbedrijf belt verbaasd of er nog steeds niemand is. Nee, ik zit voor mijn lol met een torenhoge hartslag, tranen in mijn ogen en zweethanden op de bank om de 5 minuten een 06-nummer te bellen...

08.30 uur, de telefoon gaat weer. Er is iets misgegaan bij het doorgeven van de tijd, maar ze komen er  over 20 minuten aan. Tranen stromen alsnog, want de spanning wordt een beetje losgelaten, de hartslag komt een beetje tot rust. Appjes naar de familie die in de aanslag stond, dat ze er nu echt aankomen. Maar tot ze er zijn, zijn we toch wat sceptisch. 

09.00 uur, de verhuiswagen rijdt voor.

De rest van de ochtend en een deel van de middag verloopt rustig, want als je verhuisd wordt, kan je niet veel meer doen, dan zorgen dat je niet in de weg loopt. Je zoekt dus een hoekje in je met dozen volgepropte huis, waar geen looproute ligt, waar je stilletjes kan gaan staan. Van daar bekijk je het gesjouw, het inpakken van de meubels met dekens en plastic en de communicatie van boven naar beneden.

Als de ene na de andere kamer leeg komt te staan, de stofvlokken en vlekken verwijderd zijn, komt het echte vertrek. Het is klaar, het huis is leeg, tijd om de overstap officieel te gaan maken.

Na twee en een half uur rijden komen we tegelijk bij ons nieuwe stulpje aan en begint de parade in omgekeerde volgorde.

En dan, dan staat alles ongeveer op z'n plek en het huis vol dozen. 

's Avonds ga je slapen in je eigen bed, maar in een vreemd huis. 

's Ochtends word je wakker tussen je eigen spullen, maar in een vreemd huis. 

Een rare gewaarwording. Je woont in één keer ergens anders. Het huis is mooi, je woont daar, waar je wonen wilt. Maar alles staat anders dan je gewend bent, je looproutes zijn anders, je gewoontes moeten anders worden. Raar, je wilt graag verhuizen, maar als je dan eenmaal in je nieuwe huis zit, dan voel je je nog niet thuis en moet je je draai vinden. Alsof je volgende week de sleutel van je vakantiehuisje weer in moet leveren en weer terug moet.

Je bent in je huis, maar nog niet thuis.

De radertjes in beweging

Eind 2016. Weer een jaar voorbij. Een jaar waarin veel gebeurd is. Een jaar vol veranderingen. Een jaar waarin de radertjes flink aan het draaien zijn gegaan. Nog niet elk tandwiel heeft een inkeping gevonden, maar daar wordt aan gewerkt.
Aan de start van het jaar zat ik niet goed op mijn plek en niet lekker in mijn vel. Ik stond al te lang stil en mijn hersenen hoefden te weinig te doen. De fotocursus was fijn om te doen, maar was niet genoeg.

Via mijn werkgever startte ik een loopbaantraject. Ik zocht antwoord op de vragen: Wil ik nog 30 jaar in het onderwijs werken? En: Als ik niet in het onderwijs wil blijven werken, wat wil ik dan?

Een verwarrend proces waarin ik mezelf weer iets beter heb leren kennen en weer steviger met mijn voeten op de grond ben komen te staan. Mijn hoofd werd weer aan het werk gezet en daarmee gingen de radertjes aan het draaien.
Van het een kwam het ander.

1. Ik ging weg op de plek waar ik werkte. Daardoor...
2. Kwam ik los van mijn vaste patronen en merkte dat ik veel steviger stond dan ik dacht. En daardoor....
3. Kwam ik op een nieuwe werkplek terecht waar ik weer meer op mijn plek kwam. Die beter paste bij wie ik ben. Daarna ontstond er ruimte....
4. Ging ik weer creatief aan de slag en startte ik met mijn schrijversopleiding. Dit riep weer op ...
5. Dat ik het dichten herontdekte en door dit te combineren met mijn foto's startte ik mijn nieuwe 'merknaam' TalitaMirabile. Daardoor.....
6. Keek ik weer met aandacht naar de wereld om mij heen en probeerde mijn verwondering hierover te delen met de wereld.

Door al deze stappen en radertjes die in beweging werden gezet kwam onze droom naar voren. De droom om bij zee te wonen. De drang om dromen waar te maken, werd wakker gemaakt.
Als je iets wilt, dan moet je het proberen te realiseren!

En dat hebben we gedaan. Onze droom is tastbaar. Volgende week starten we eraan.
Een aantal details moeten nog geregeld worden, maar ik voel dat dit is wat we moeten doen, dus ik probeer er op te vertrouwen dat die dingen goed komen.

Heb ik nou antwoord op mijn vragen? Ja en nee.
Ik weet dat ik niet nog 30 jaar in het onderwijs wil werken. Ik merk dat het me leegzuigt, opvreet. Ik merk dat het onderwijs van nu niet past bij wie ik ben. Dus die vraag is beantwoord.

Wat ik dan wel wil doen? Dat weet ik nog niet.
Ik weet dat ruimte voor creativiteit in mijn leven belangrijk is. Moet dit in mijn werk? Dat kan, maar kan ook in mijn vrije tijd.
Ik weet dat ik het fijn vind om mensen blij te maken.
Ik weet dat ik niet leeggezogen wil worden.
Ik weet dat ik niet constant plannen wil maken of bezig wil zijn met vastleggen en administreren.
Wat het dan moet worden? Ik heb de baan nog niet gevonden.
Op dit moment ben ik vastbesloten om een opleiding in de massage te gaan doen en daar mensen blij mee te gaan maken.
Maar mijn vastbeslotenheid is vaak nogal flexibel. Dus wie weet wat ik over drie maanden tegenkom en waar ik dan van overtuigd ben dat ik er gelukkig van word?

God is a DJ...

Voor mijn laatste schrijfopdracht moest ik een flashback stukje schrijven naar aanleiding van een liedje. Ik ben dus mijn muziekbibliotheek en mijn herinneringen weer eens ingedoken.

Muziek doet zo ontzettend veel. Zo heb ik in stormachtige periodes heel veel geluisterd naar de stormachtige muziek van Skunk Anansi, of luister ik 's avonds, na een drukke dag graag naar lieve liedjes zoals die van Claudia de Breij, word ik vrolijk van Nederlandstalige muziek, zoals Bløf, Guus Meeuwis of Jan Smit, maar kan ik ook echt moeten huilen van intense musicals zoals Aïda of Soldaat van Oranje.

Twee liedjes zullen er in mijn herinneringen altijd uitspringen, door de dierbare herinneringen eraan: Like the way I do van Melissa Etheridge, want daarmee kwamen we altijd in de stemming voor de feesten van de PABO en dat gaf zo'n enorme verbondenheid.
En het andere liedje is: God is a DJ van Faithless, want die stond als slotact op Pinkpop en daar stond ik tussen de enorm springende massa die helemaal uit z'n dak ging op dat liedje. Die ervaring was zo onwijs gaaf, dat ik dit liedje wel moest gebruiken voor mijn opdracht.
Zo wordt een herinnering van vroeger, een onderdeel van een te schrijven verhaal.

Kippenvel

18,..19,…20. Neuriënd en met krakende buikspieren staat ze op van haar matje. Ze trekt haar slaapshirt aan en snuift de geur van buiten en zon op terwijl ze tussen de lakens kruipt. Weer een heerlijke nacht zonder dat de kinderen haar nodig zullen hebben of dat Ivo ligt te snurken. Tijd dus om te lezen, met een muziekje erbij. Misschien was dat zorgen voor haar zus in Frankrijk zo erg nog niet.

‘God is a DJ…’ Kippenvel, wat een onvergetelijk optreden was dat.

Als één groep, als één mens springen we op het ritme omhoog en dalen we weer neer. Eén massa die precies hetzelfde doet op precies hetzelfde moment. De melodie met beat golft over het veld en het veld golft mee met de muziek en de beat. Alles is één, alles is samen. Als ik een beat oversla en spring als de rest daalt, zie ik het veld en de mensenmassa tegelijk bewegen. Als een beest dat je kan vermorzelen als je niet meegaat in het ritme. Maar wie wil hier nou niet in meegaan? Ik moet wel, de muziek dringt via mijn oren mijn lijf in, de beat trilt door tot in mijn tenen. Ik moet bewegen, ik moet springen, samen met de mensen op het veld. De muziek, de beat, de mensen, het is te groot voor mijn lijf, het barst aan alle kanten uit me en maakt me heel klein, maar onderdeel van iets heel groots, het verbindt me met de mensen, het veld, de muziek en de avond die zacht en ongemerkt gevallen is. Ik spring en ben gelukkig. Ik spring en laat me…

‘Trrrrrr…. ‘ hè, kan die telefoon dat appje niet gewoon zonder de muziek te stoppen melden? Rotding!

Klik zeker eens op deze link als je het liedje ter inspiratie wilt luisteren:

https://m.youtube.com/watch?v=oZJBqhft1CU

'Ik' laten zien in woorden.

Ik heb een sollicitatie gehad.
Hoe dat zo? Nou ik kwam een geweldig leuke vacature tegen.
Een vacature voor een educatief medewerker bij een organisatie die kinderen, jongeren en volwassenen bij de natuur wil betrekken, ze kennis wil geven, ze ervan wil laten genieten, zodat ze er goed voor zullen zorgen.
Je zorgt dan voor contact met scholen, voor leskisten en projecten, voor de activiteiten bij een schoolbezoek, schoolreisjes, verjaardagsfeestjes enz. Alles om mensen in contact te brengen met de natuur.
Wie wil die functie nou niet?

Ik heb gesolliciteerd en werd ook nog uitgenodigd voor een gesprek.
Huppelend ging ik door het leven. Ik mocht al op gesprek komen. Ik wil die functie, ik wil die baan. Nogmaals, wie wil die nou niet?
Ik probeerde mezelf op te vijzelen, zodat ik met zelfvertrouwen op gesprek ging.
De zenuwen waren in de dagen tevoren nog in bedwang te houden. Gewoon verstand op nul en doorwerken.

De dag van gesprek.
Ik moest heel vroeg met de trein, want ik had om half 10 gesprek en het is even reizen.
Maar, geen probleem, het voelde ook wel avontuurlijk en voor een leuke baan, heb je wat over.
De reis verliep zonder problemen, soepel nam ik de overstap en weer door met de trein.
Netjes op tijd kwam ik op bestemming aan.
Even op de koffie bij mijn schoonouders, op de geleende fiets naar het gesprek.
Ook op de fiets verliep de route soepel. Geen enkele verkeerde afslag, geen twijfel bij splitsingen, dus ook netjes op tijd gearriveerd.
Maar mijn hemel wat vind ik dit spannend. Als je iets heel erg graag wilt, dan wil je jezelf ook goed verkopen en hoop je dat het klikt.
Na even wachten (ik was natuurlijk te vroeg, want te laat komen op een sollicitatie is een soort 'je hoeft mij niet aan te nemen briefje') en rondkijken werd ik meegenomen naar kantoor en voorgesteld aan de drie dames die met mij het gesprek zouden voeren.
Ik had me ingelezen op de site, dus ik wist waar ik terecht kwam en het voorstelrondje bracht mij geen verassingen. Het bevestigde dat ik deze baan wilde.
Maar toen mocht ik mezelf voorstellen. Mijn mooi voorbereide boom-tekening met mijn eigenschappen en kwaliteiten werd goed ontvangen.
Mijn woordenstroom waarbij ik de dames als een soort stoomwals overspoelde met mijn enthousiasme was wat minder goed geplaatst. In ieder geval, dat vul ik achteraf in.
De inhoud sloot vast aan, maar de manier van brengen niet.
Na een heel lieve manier van aangeven dat ik de dames eigenlijk met mijn enthousiasme als een stoomwals overreden had werd ik iets rustiger.
Toen de vragen waren gesteld, de situaties waren neergelegd was het gesprek rond.
Bij de uitgeleide kon ik nog iets meer als mezelf wat vertellen en toen stond ik weer buiten.

Een goed gesprek? Een goed gevoel? Ik weet het niet. Hoe kan ik nou 'ik' laten zien met woorden in drie kwartier? Ik ben een mens van doen, van samen opwerken en dat je dan kan zien dat ik een prettige collega ben die past op de plek die er vrijkomt. Maar van zo'n sollicitatie heb ik nog nooit gehoord.
Moeten we misschien toch maar gaan invoeren...
Volgende week donderdag hoor ik meer. Hoor ik of ik een vreugdedansje mag doen, of dat ik mezelf weer moet herpakken en op zoek moet gaan naar andere geweldige vacatures.

Laatjes, deurtjes, kastjes

Elke gedachte achter een ander deurtje, elk idee in een ander laatje en elke handeling in een ander kastje. Zo werkt mijn hoofd. Niet te stoppen bij het ordenen en registreren.

Alle praktische en organisatorische zaken worden gecategoriseerd, gelabeld en in het juiste laatje of kastje gestopt.
Er moet een bepaalde logica zitten achter de categorisatie en verdeling. De ideeën worden uitgewerkt, de gedachten bestudeerd, de organisatie doorgenomen zodat alles klopt en logisch is.
Geen willekeur, maar beredeneerd.
Achter het opvouwen van de was zit een logica, zodat het netjes is en er veel in de kast past.
De plaats van mijn huissleutel is beredeneerd en daar houd ik me heel gedisciplineerd aan. Ik ben mijn sleutel dus ook zeer zelden kwijt.
Ook bij de voorbereiding van de verhuizing wordt in gedachten alles gelabeld, georganiseerd en beredeneerd. Geen toeval, geen willekeur.
Als er een verhuisbedrijf komt, dan gaan wij dus ook niks sjouwen. Zonde van onze rugspieren.
Als we die dozen nou daar neerzetten en die daar, dan staan ze meteen op de plek waar ze moeten komen en hoeven we zo min mogelijk ermee te doen.
Alles is beredeneerd en bedacht.

Tot, iemand iets anders wil, iets anders bedacht heeft of mijn logica niet logisch vindt.
Tja, daar zit je dan. De was is anders gevouwen, de sleutel hangt niet op z'n plaats. De dozen kunnen beter ergens anders staan, we kunnen deze spullen wel vast eerder meeverhuizen.
Allemaal niet in lijn met mijn zorgvuldig uitgedachte plannen en logica.....

En wat gebeurt er dan in mijn hoofd? Alle laatjes, kastjes, deurtjes, labeltjes, etiketjes en kaartjes inclusief de bijbehorende gedachten, ideeën en plannen raken door een soort van ontploffing in een enorme chaos verzeild.
Een hoopje met zooi, rookwolkjes en fladderende kaartjes en etiketjes achterlatend.
De computer loopt dan dus even vast en moet even gereset worden.

Gelukkig heb ik met dit enorm ingewikkelde hoofd een geweldig geduldige vrouw die onwijs veel van me houdt, me even de tijd geeft om de rotzooi bij elkaar te vegen en de rookwolkjes laat verdwijnen.

Kan ik met de nieuwe input weer opnieuw aan de categorisatie, organisatie, registratie en verdeling.
Alles weer netjes georganiseerd in deurtjes, laatjes en kastjes met een kloppend labeltje of etiketje eraan verbonden...

Gevoel en verstand in balans

Wederom is daar de les: Kiezen voor jezelf. En wat een rotles is dat toch.
Ja, ja, ik weet het ook wel. Kiezen voor jezelf is heel belangrijk, je moet voor jezelf gaan, jij bent belangrijk, jij maakt je eigen leven, bla, bla, bla...
Ik weet het aan een ander prima uit te leggen hoor, maar het zelf doen... is een ander verhaal.

Ik ben lerende en boek vooruitgang.

Vorig jaar heb ik er nog driekwart jaar over gedaan om voor mezelf te kiezen.
En ik heb na het kiezen gemerkt, hoe ik zelf in de knoop kwam, door niet voor mezelf te kiezen.
Pas na het kiezen merkte ik, dat ik al een heel lange tijd niet echt meer gelachen had en dat ik ook al een hele lange tijd niet echt meer genoten had van dingen die ik fijn vond. Ik kon weer veel meer hebben en liet dingen makkelijker van me afglijden.

Tja, hoeveel bewijs heb je nodig om op tijd voor jezelf te kiezen?

En nu, bezig met het verwezenlijken van één van onze dromen moet ik het weer doen: Kiezen voor mezelf.

De plannen liggen er. Het huis is onder voorbehoud verkocht, het nieuwe huis in onder voorbehoud gekocht. Het verhuisbedrijf is geboekt. Ons tijdelijke onderkomen in Veldhoven is vastgelegd.

En dan? Blijf ik dan echt tot half juli hier werken en ga dan naar ons nieuwe stulpje, om daar dan netjes en naadloos in een volgende baan door te stromen?
Het is een dure gok om die gok te nemen, want wat als we niet naadloos in een volgende baan doorstromen? Die kans is wel degelijk aanwezig.
Moet ik dan op dit moment ook mijn trouwe gevoel volgen, het jaar afmaken, en kansen op werk voorbij laten gaan? Kansen die ervoor zorgen dat we onze droom wel uit kunnen voeren en niet na enkele maanden al moeten opgeven, omdat we de hypotheek niet kunnen betalen.

Nee, dat wil ik niet!

We zijn nu zo ver, en ik wil die droom waarmaken.
Dat houdt dus in dat ik niet de hele wereld gelukkig moet willen maken, maar voor mezelf moet kiezen en via die weg de wereld maar gelukkig moet gaan maken. Dat houdt in dat ik andere mensen ongelukkig maak en dat ik het gevoel heb dat ik ze in de steek laat.

Maar langzamerhand gaan de zinnetjes die de verschillende -peuten en -ogen me verteld hebben doordringen.
Als ik niet gelukkig ben, hoe kan ik dan een ander gelukkig maken?

Dus, alhoewel onze dromen waarmaken, gevoel volgen betekent. Betekent dat op dit moment niet mijn gevoel volgen, maar mijn verstand. En dat voelt heel krom en stom.
En toch doe ik het.

Hoe slaat de balans uit?

Ik wil niet mee met de schreeuwers.

Ik wil niet mee in de negatieve gedachten rondom de leiding in Amerika.

Ik wil niet mee in de angst voor dat wat we niet kennen.

Ik wil niet mee in de wanhoop.

Ik wil niet mee in de negativiteit.

Ik wil blijven zoeken naar leuke dingen.

Ik wil blijven zoeken naar fijne dingen.

Ik wil blijven zoeken naar mooie dingen.

Ik wil blijven zoeken naar gelukkige momenten.

Ik wil blijven zoeken naar het zonnetje.

Ik wil blijven zoeken naar lichte dingen.

Als ik alleen blijf kijken naar wat niet is, alleen blijf kijken naar wat slecht is, gebeurt er niks.

Als ik blijf zoeken naar wat wel is, naar wat goed is, kan ik iets bijdragen.

Ik hoef mijn ogen niet te sluiten voor wat is, maar als ik probeer te kijken naar het goede, kan ik de wereld ook een beetje beter maken en meehelpen de balans naar de goede kant te laten doorslaan.

Hier dus wat licht, geluk en mooie momentjes:

Becijferen

Wat hebben we toch een enorme behoefte aan het 'becijferen' van de wereld. 
Nu we zo in het proces zitten om onze dromen na te jagen en dus allerlei praktische zaken moeten regelen komt dat weer heel erg naar voren.
Het begint al met het feit dat je eerst moet weten of je de financiën hebt om je dromen na te jagen. 
Als dat zo is, kan je pas beginnen. Hebben dromen een prijs dan?

Oké, je huis heeft een prijs. Die prijs is weer afhankelijk van de prijzen om je huis heen en in welke staat je huis is. Een cijfer op je huis dus.

Je wilt je spullen laten verhuizen. Dat heeft natuurlijk een prijs, maar om die prijs te berekenen, moeten ze eerst berekenen hoeveel inhoud je spullen hebben. Je spullen worden dus ook een nummer.

Maar op school kom je die 'becijfering' natuurlijk in het grootste goed tegen. 
Als we ergens leren om iets te af te meten, te vergelijken, dan is het daar wel. 
Elk ding dat je doet, of juist niet doet wordt gewogen, gemeten en vergeleken en daar rolt dan een punt uit, een getal dat vertelt of het goed is of niet. 
Zelfs sociaal-emotioneel worden er tegenwoordig punten berekend, want je moet natuurlijk ook daar kunnen meten of het wel goed gaat.
Overal waar je kijkt, alles wat je doet, alles wat je laat, alles wat je tegenkomt en alles wat je meemaakt, overal hangt een cijfer, nummer of getal aan.

Waar zijn we toch mee bezig? 
Wat doet er nou werkelijk toe?
Is het niet veel belangrijker hoe het werkelijk met je gaat? 
Dat je een beetje gelukkig bent en je best doet om anderen gelukkig te maken.
Dat je je goed voelt en fit. 
Dat je mensen ontmoet en de wereld een klein beetje beter maakt.
Dat je geniet van alle fijne en mooie dingen om je heen en dat deelt met de mensen.

We zijn een beetje in de war hoor.

Nog één keer...

Schrijf een kort fragment waarin je personage sterk geëmotioneerd is. Je gebruikt een landschap om de emotie sterk te verbeelden. Was het eerste deel van de laatste opdracht van module 1 van mijn schrijversopleiding. 

Schrijf een scene waarin je personage een landschap/decor betreedt. Was deel 2 van de laatste opdracht voor module 1. 

Ik was nog niet klaar met de oude dame uit de eerste opdracht en wilde graag meer schrijven over Agaat die in de tijd voor het vorige stukje nog een aantal dingen wilde beleven. Dus daar zou mijn stukje over gaan:

Met een verbeten gezicht duwt ze de rollator moeizaam de duinweg op. Ze zal boven komen, ze kan dit zelf wel! De wind waait haar haren uit haar gezicht en stuurt een traan haar nek in. Godsamme, klote benen, alsof er beton in zit! Niet aan boven denken, stap voor stap. Met een woest gebaar slaat ze de hand van haar zoon weg. ‘Laat me’, bijt ze hem toe. Nog een traan waait haar nek in. Dadelijk denkt hij nog dat ik hier sta te grienen! Sjaal los. Om te stikken, zo warm is het. Het lijkt wel voorjaar, in plaats van winter. De wind waait haar jas verder open. Gelukkig een beetje verkoeling. Terwijl het zand uit de duinen haar benen striemt knijpt ze haar ogen dicht en stapt ze verbeten door naar boven waar de typische geur van de zee haar tegenmoet komt. Al hijgend snuift ze de geur diep naar binnen. Nog meer tranen kruipen uit haar ooghoeken en waaien haar nek in waar ze opgenomen worden door haar sjaal.

Bovenaan de duinweg blijft ze staan. Recht haar rug, wrijft met haar gerimpelde hand de windtranen droog en ademt nog nahijgend de zeelucht in. Het was een pittige klim, maar ze heeft het gehaald. De zee met al zijn woestheid en ruimte is in zicht.

Moeizaam start ze de afdaling. Ze trekt haar capuchon en sjaal dichter om zich heen.

Met steeds stralendere, maar tot spleetjes geknepen ogen wrikt ze haar stramme benen los, laat haar rollator achter en ploegt zwetend naar het water. De lichte waas van het zand dat over het strand wordt gewaaid, wordt door haar doorbroken. De wind waait haar jas strak tegen haar lijf. Meeuwen worstelen tegen de wind in. Wit schuim rolt over het strand en zoute spetters maken haar zicht wazig. Met haar ogen dicht haalt ze nog dieper adem en rekt zich uit. De wind spoelt door haar lijf en neemt alle frustratie, zorg en gedachten mee. Even is ze geen Agaath die versleten is, even is ze niet oud, even ìs ze gewoon.