Vorig jaar rond deze tijd schreef ik een blog over mijn
vader. Een blog over hoe mijn vader 'het' kwijt was en dat ik mijn vader
eigenlijk kwijt was.
Ik schreef het volgende:
‘Ik ga straks even langs bij mijn vader.’ ‘Ja leuk, doen
we allemaal wel eens', zul je misschien denken. Maar ik ging even langs bij
mijn vader die het allemaal niet meer wist. Die kwijt was wie en hoe hij ooit
was. Mijn vader was eigenlijk gewoon kwijt....maar ik vind een heleboel stukjes
van hem in mezelf:
Mijn vader was één van de liefste vaders van de wereld.
Hij had altijd aandacht voor je. Niet een beetje, maar echt. Hij luisterde naar
je en was echt geïnteresseerd. Hij werkte vijf dagen in de week en moest
daarvoor 's ochtends vroeg van huis en was pas 's avonds thuis, maar dan was
hij er wel.
Mijn vader wist alles. Hij las veel en had veel gelezen.
Hij had vele mensen gesproken en veel meegemaakt. Hij kende Grieks en Latijn en
nog wat meer talen. Hij had een hele brede interesse. Vanuit al zijn kennis zal
hij heel veel antwoorden wel hebben kunnen beredeneren. Maar voor mij wist hij
alles. Als ik iets niets wist, dan vroeg ik het aan mijn vader. 'Pap, hoe zit
dat?' Of: 'Pap, hoe kan dat?' Dan dacht hij even na en ging de leraar aan en
vertelde hij hoe hij dat zag.
Mijn vader kon fantastisch vertellen. Vele avonden waarbij
we met ons gezin aan tafel zaten en moesten wachten op het eten vertelde hij
verhalen. Verhalen over Billy en Willy, twee kabouters, die allerlei reizen
maakten. Geïnspireerd op In de ban van de ring, dat zeker, maar wel voor ons
kinderen. We mochten ook altijd dingen aangeven die in het verhaal moesten
voorkomen, of waar we naartoe zouden reizen als Billy en Willy. We hingen aan
zijn lippen. Maar voorlezen was ook heerlijk. Gewoon in bed liggen en luisteren
naar de verhalen die in de boeken stonden. Meestal als ik ging slapen, maar ook
als ik ziek was, dat was dan heerlijk, want dan werd je even uit het rotgevoel
getrokken.
Mijn vader kon heel goed zelf pizza bakken. En het leuke
was, dat we dat dan samen gingen maken. Samen deeg kneden. De groenten mixen
met saus. Het deeg uitrollen en het restje in reepjes snijden om van die
reepjes over de pizza heen te maken, net als je bij appeltaart wel eens doet.
En altijd een hoekje voor mij met iets minder groentes en iets meer deeg, want
ik lustte echt niks. Pannenkoeken kon mijn vader ook heerlijk bakken. Samen het
beslag maken en roeren en dan samen bakken. Eerst de ene kant gaar bakken, de
pannenkoek omdraaien, kaas er op en dubbelvouwen. De lekkerste
kaaspannenkoeken. En na de kaaspannenkoeken kwamen de gewone, waar we later nog
stroop of bruine suiker op konden doen.
We aten niet veel thuis, dus we kookten ook meestal niet
thuis. Deze dingen waren daarom een feest.
Mijn vader kon heel goed een stiekeme Sinterklaas of
zwarte piet spelen. Hij had altijd stiekeme cadeautjes die in één keer ergens
lagen... of met surprises geweldige gedichten en hele speurtochten door het
huis om het cadeautje te pakken te krijgen.
Mijn vader kon heel goed brieven schrijven die heel
correct waren, maar waarin hij toch precies de waarheid vertelde aan mensen. Ik
vond ze geweldig. Voor school heeft hij ooit een hele nette brief geschreven
waarin hij op hele nette en begrijpende toon vertelde dat hij het grote onzin
vond hoe er met een situatie omgegaan werd. Niemand kon er iets slechts van
zeggen, want hij bleef heel beleefd, maar hij vertelde toch heel duidelijk wat
hij er van vond en dat hij het er echt niet mee eens was.
Mijn vader kon heel goed uitleggen over geloven en daar
heel open in blijven. Hij heeft mij altijd geleerd om te kijken naar liefde en
geleerd dat alle verhalen en gebruiken een goede en liefdevolle boodschap
hebben. Als ik me weer eens heel erg alleen en verdrietig voelde en hij me vol
rust en aandacht getroost had, vertelde hij me altijd dat er altijd iemand is
die van me houdt. Dat klinkt voor sommige mensen misschien eng, maar voor mij
voelde dat als een geruststelling. Ik heb door alle uitleg en verhalen geleerd
om naar het goede en liefdevolle te kijken om mij heen.
Mijn vader kon goed tuinieren en wist veel over de natuur.
Ik kon de dingen daarvan niet zo goed onthouden, maar de liefde voor de natuur,
voor de mooie kleine dingen in de natuur, om de kleine dingen te zien heeft hij
me wel bijgebracht. Samen stenen zoeken bij de rivier op vakantie en soms
doorhakken om te kijken of de binnenkant nog mooier is. Mooie boomstronken die
hij het liefst mee zou nemen, maar die waren te zwaar. Jaarringen tellen in een
boom. Het uitleggen welke boom, bloem, struik of vogel het was. Met de
verrekijker kijken naar roofvogels of mooie stukjes op een berg. Met een
vogelboekje, vlinderboekje of insectenboekje kijken wat voor iets het is, wat
we gezien hebben.
Mijn vader was nog zo ontzettend veel meer. Een heel klein
stukje daarvan heb ik mogen meemaken en een piepklein stukje daarvan vertel ik
dan weer hier.
Maar alles wat je weet, alles wat je doet, alles wat je
meemaakt, alles, alles kan dus ook zomaar weer weg zijn. Gewoon, omdat je
hersenen je in de steek laten, gewoon, omdat je lijf een of andere stofje wel
of niet heeft, of iets niet meer doet, wat het eerst wel deed en dat maakt dat
je alles kwijtraakt. Je gaat terug naar hoe je ooit begonnen bent op aarde,
alleen dan met een leven vol mensen en belevenissen achter je.
Heel soms, kwam er een heel klein glimpje van wie hij was
naar boven. Even je handen warmen als het heel koud was buiten, even vragen:
'En hoe is het nou met jou?' even samen zingen, net als vroeger, even... heel
even maar...
Hier word ik stil van. Super mooi geschreven��
BeantwoordenVerwijderenDank je wel
Verwijderen