Althans, na het lezen erover heb ik mezelf de diagnose toegedicht. Ik weet niet of normaalgesproken een arts die diagnose moet geven, maar ik voldoe aan het hele eisenplaatje.
Ik hou van stilte en rust, mooie dingen, rechtvaardigheid, bezieling, diepere zaken, ik heb een brede belangstelling.
Ik ben creatief, plichtsgetrouw, perfectionistisch en ik leer snel.
Ik ben me zeer bewust van mijn omgeving en kan snel inschatten of en wat ik moet doen, ik ben gevoelig voor pijn en ervaar zeer sterke emoties.
Ik voel me zeer verantwoordelijk voor anderen en vergeet daardoor mezelf vaak en kan erg van streek raken voor een onvriendelijke of rotopmerking.
Ik heb moeite om in mijn eigen gevoel of energie te blijven, want die van anderen komt hard binnen. Ik krijg heel veel indrukken of prikkels binnen en moet daar vaak van bijkomen.
Ik heb niet zo'n enorm hoog gevoel van eigenwaarde.
Een overgevoelig typje of een aansteller dus volgens sommigen. En misschien soms eigenlijk ook wel volgens mezelf, al kan ik me steeds minder vaak op die zelfdestructieve gedachtes betrappen.
Ik kan me ook best voorstellen dat mensen het overgevoelig of aanstellerig vinden. Het ene moment ben je zeer enthousiast, knal je door de geluidsbarrières van de energie en ga je maar door, maar daarna ben je leeggezogen en doodop. Vooral als de situatie in een groep plaatsvindt of veel schakelen en inschatten vraagt en dus veel prikkels oplevert. Zelf denk je ook: 'Stel je niet aan en ga gewoon door.' Of je gaat ook door, want je hebt niet in de gaten dat je 'op' bent, maar achteraf krijg je het dubbel en dwars terug. Ik word ziek, heb huildagen of dat soort zaken.
Inmiddels kan ik iets beter aanvoelen of het genoeg is en probeer ik een rustmomentjes te zoeken door bijvoorbeeld even naar de wc te gaan, goed op mijn stoel met mijn voeten op de grond te gaan zitten of ik ga naar huis.
Ook met werk moet ik erg goed mijn grenzen bewaken. Als ik enthousiast ben kan ik helemaal leeggezogen raken en dan merk ik het echt niet. Onderweg naar huis merk ik ook nog niks en zit ik nog vol energie, maar zodra ik thuis binnenkom merk ik hoe moe ik ben. Het is ook de reden dat ik niet fulltime wil of kan werken.
Ik kan ook niet alle stofjes hebben, heel veel kriebelt of doet bijna pijn. Nou kan ik al helemaal niet tegen pijn, dan ben ik echt een watje. Pijn beheerst me gewoon. Maar pijn van anderen vind ik ook erg moeilijk. Ik voel het bijna zelf en voel me heel machteloos dat ik er niks aan kan doen.
Vroeger op school kon ik niet voor mezelf opkomen. Als anderen mij kwetsten, zou ik het nooit terug kunnen doen. Ik voelde me daardoor vaak machteloos, gefrustreerd en niet op mijn plek.
Ook als iemand iets vervelends tegen me zegt, komt dat heel hard binnen en kan ik me niet verweren. Ik trek me terug, want ik heb het 'fout' gedaan.
Ik heb geleerd me terug te trekken in mezelf. In een klein kamertje dat van mij is en de rest doet me dan niks. Dat wil niet zeggen dat ik me niet meer rot voel, maar het helpt een beetje.
Mezelf echt laten zien vond ik daardoor lastig en dat vind ik nog steeds. Dat kamertje is en blijft mijn veilige plek. Pas als je lang met me werkt of leeft zul je steeds meer stukjes van mij te zien krijgen, want soms kan je niet anders dan een glimpje van jezelf in dat kamertje te laten zien.
Het is ooit wel lastig, bijvoorbeeld bij een sollicitatie, want dan moet je juist wel een ècht stukje van jezelf laten zien en daar kan ik dan niet aan.
Een heel fijn en mooi ding eraan is, dat ik ook echt enorm kan genieten van alle mooie dingen om me heen. Want als je als een malle door de geluidsbarrière knalt, ervaar je alles ook ontzettend sterk. De niet fijne dingen, maar ook de fijne. Mooie bloemen, een landschap, een stiekem bloempje dat ergens onverwacht groeit, een aparte steen, muziek die overweldigd, iemand die iets aardigs zegt, de zon op mijn huid, iets lekker eten of een mooie foto al die fijne dingen komen als een knalfeestje binnen en maken me enorm blij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten