Afgelopen week heb ik module twee van mijn schrijversopleiding afgerond.
De module: Het verhaal vormgeven.
Zaterdag start module drie. De module: Personages en dialogen.
Voor elke module krijg je een vooropdracht waarbij je een schrijfopdrachtje krijgt.
De vooropdracht deze keer was het maken van een Elfje.
Een gedichtje van 11 woorden.
Eerst 1 woord, dan 2 woorden, 3 woorden, 4 woorden en als laatste 1 woord.
Een totaal van 11 woorden dus.
Een leuke manier van gedichtjes maken die ik graag gebruik voor op mijn foto's.
Maar ik vond één elfje zo kort, dus ik heb er wat meer gemaakt....
Het onderwerp was schrijven en mijn schrijfproces.
Talita Mirabile betekent Talita verwondert zich. Verwondering kan zijn dat iets me raakt, dat het me blij maakt, of dat ik er stil van wordt. Maar ook dat ik er boos van wordt, of dat het me frustreert. Ik kan me verbazen over dingen in de natuur, maar ook over de wereld om me heen en hoe anderen daarmee omgaan. Ik vraag me veel af over allerlei zaken in mijn leven en daar schrijf ik over in mijn blog. Mag ik mijn verwondering met je delen?
Als je op de hoogte wilt blijven van nieuwe blogs, dan kan je hieronder je mailadres invullen.
vrijdag 20 januari 2017
vrijdag 6 januari 2017
Waar zijn de woorden...
Ik merk dat mijn hoofd een beetje stil is van alle veranderingen.
Afgelopen tijd is er natuurlijk van alles veranderd en kwam het leven in een woeste stroomversnelling.
Nu een aantal ingrijpende dingen ook daadwerkelijk zijn veranderd en het leven weer in wat rustiger water komt, is mijn hoofd er even stil van.
Veel tekst en veel beeld is er nu dus niet.
In de tussentijd gaat mijn schrijversopleiding gewoon verder en moet ik daar natuurlijk wel dingen voor schrijven. De ene opdracht gaat met iets makkelijker af dan de andere. De ene opdracht sluit ook meer aan bij mijn schrijfstijl dan de andere. Ik merk dat wanneer ik heel dicht bij mezelf, mijn gevoelens en mijn belevenissen blijf, dat ik dan wel een goed verhaaltje kan maken.
Één van mijn laatste opdrachten was de volgende:
Verzin een personage waarover je een vertellend fragment schrijft. Schrijf daarna een vertonend fragment waarbij je personage van deze module interactie heeft met je net verzonnen personage.
De hereniging
Afgelopen tijd is er natuurlijk van alles veranderd en kwam het leven in een woeste stroomversnelling.
Nu een aantal ingrijpende dingen ook daadwerkelijk zijn veranderd en het leven weer in wat rustiger water komt, is mijn hoofd er even stil van.
Veel tekst en veel beeld is er nu dus niet.
In de tussentijd gaat mijn schrijversopleiding gewoon verder en moet ik daar natuurlijk wel dingen voor schrijven. De ene opdracht gaat met iets makkelijker af dan de andere. De ene opdracht sluit ook meer aan bij mijn schrijfstijl dan de andere. Ik merk dat wanneer ik heel dicht bij mezelf, mijn gevoelens en mijn belevenissen blijf, dat ik dan wel een goed verhaaltje kan maken.
Één van mijn laatste opdrachten was de volgende:
Verzin een personage waarover je een vertellend fragment schrijft. Schrijf daarna een vertonend fragment waarbij je personage van deze module interactie heeft met je net verzonnen personage.
De hereniging
Tien jaar geleden was haar zus naar dat gat in Frankrijk
verhuisd. Hoe dat feestbeest in dat kleine gat kon overleven, was haar een raadsel.
In ieder geval, de zus zoals zij die kende zou het daar niet overleven.
Van stapavond, naar feestje, naar festival leefde die.
Tussendoor werkte haar zus wel dacht ze, maar daar zag ze nooit iets van.
Veel feestjes zullen er niet gevierd worden in dat Franse
gat. En met wie zou haar zus die feestjes nu moeten vieren? Misschien was ze
sinds die ene dag wel veranderd. Die ene dag, elf jaar geleden.
Trouwens nu haar zus ziek is zal er überhaupt niet veel
gefeest worden. En een feest zal de hereniging na elf jaar ook niet zijn
dadelijk…
Met een wild kloppend hart
draaide ze het kleine weggetje op en reed zachtjes verder terwijl ze zoekend om
zich heen keek. Ze zag nog geen huis in het heuvelachtige landschap. Ze
trommelde met haar vingers op het stuur en keek uitgebreid om zich heen. Daar,
een huis, dat zal het zijn.
Terwijl ze het erf oprolt met de
auto, ziet ze iemand op de veranda in een schommelstoel zitten. De auto komt
net voor de veranda tot stilstand. De motor valt stil.
En ze staart. Ze staart naar de kale vrouw terwijl haar hart
wild bonkt, alsof het haar borstkast uit wil. Haar knieën beven licht, alles
beeft licht, alsof ze het koud heeft. De vrouw op de veranda staart terug,
staat langzaam op en steekt haar hand op.
Met trillende vingers duwt ze de autodeur open en stapt
onhandig uit. Met haar vingers spelend zegt ze: ‘Ik ben er.’
Ik heb een tijdje gezocht naar het juiste verhaal, de juiste toon en de interactie. Dat laatste zit er niet zo veel in, maar er moet ook niet teveel gepraat worden in verhalen vind ik. Ik vond de spanning naar de interactie toe veel makkelijker te beschrijven en ook veel spannender. Daar kon ik me echt iets bij voorstellen. Maar wat je dan zegt, als je elkaar na zo lange tijd weer ziet? Ik heb geen idee. Ik vond het ook wel weer spannend om dat nog even open te laten.
Abonneren op:
Posts (Atom)