Het komt eraan!

Nu moet het dan maar gebeuren. De lucht is bijna strak blauw. De temperatuur op de buitenthermometer onder zijn dakje stijgt. Alles is droog, omdat het al een dag of wat niet regent. En ik heb er nu tijd en de rust voor. 

Gewapend met de snoeischaar geef ik mezelf dat mentale duwtje naar buiten. De verwachte kou blijft uit doordat de stralen van de zon mijn schouders en hoofd meteen verwarmen. Oké, zo vervelend zal dit karweitje van nog geen minuut niet zijn dus.

De oude, gedroogde bloemen van de Hortensia moeten eraf. Dat zegt men in ieder geval en aangezien ik weinig planten tot bloei kan brengen, luister ik braaf naar de adviezen van ieder ander die er verstand van lijkt te hebben.

Terwijl ik met de schaar in de aanslag de bollen eraf wil knippen, zie ik dat de struik al vol nieuw knoppen zit. Het voorjaar is dus al aan het ontwaken. 

Als ik later op de dag met de fiets een 'rondje buiten' maak, zie ik in een verdwaald hoekje een bosje sneeuwklokjes bloeien. Weer een stiekem stukje voorjaar dat zich van de winter losmaakt.

Een paar kilometer verderop zie ik op de aanstaande Tulpenvelden voorzichtige, groene sprietjes tussen het isolerende hooi doorpiepen. Nog geen bloem of knop, maar met de groene sprietjes geeft het voorjaar toch al duidelijk aan dat het er echt wel komt.

Wat is het toch wonderlijk dat elk jaar uit alle droge staken en de koude grond weer nieuw leven groeit. Het ligt of zit er de hele winter, slapend en verstopt. En als er voldoende water gevallen is en de zon zijn best doet zal het stiekem vast laten weten dat het er echt wel is. 

Onderweg warmt de zon mijn rug, maar op andere stukken snijdt de koude wind nog dwars door mijn winterjas heen. In de lucht en de bomen om mij heen hoor ik de vogeltjes fluitend het voorjaar voorspellen. Het komt er aan hoor, echt waar! 

Vandaag, in het zonnetje laat ik me overtuigen.

Je kunt zeggen wat je wilt.

Je kunt denken, zeggen en schrijven wat je wilt, zolang je een ander geen lichamelijk letsel of andere schade toebrengt. En zolang je je houdt aan de wetten en regels van de maatschappij. Dat zei de beroemde filosoof Spinoza.

Schelden doet geen zeer. Dat ligt aan jezelf. Als ik iets kwetsends tegen je zeg en jij ervaart dat als vervelend, ligt dat dan aan mijn opmerking, of zit dat gevoel in jou? Heb jij niet zelf bedacht dat die opmerking jou pijn doet? Dat zei Spinoza ook nog.

Dit staat vrij haaks op hoe wij op school vinden dat we met elkaar moeten omgaan.

We hebben afspraken over niet schelden, mensen bij hun eigen naam noemen en anderen niet kwetsen. Eigenlijk leren we kinderen dat ze gekwetst moeten zijn, als iemand ze uitscheldt. Is dat wel goed?

Natuurlijk leren we kinderen ook dat schelden geen zeer doet en dat je sommige dingen het ene oor in en het andere oor uit moet laten gaan, of dat ze bepaalde dingen moeten negeren. Maar we geven wel straf of een uitbrander aan iemand die een ander uitscheldt of kwetst. We laten dus weten dat je je moet laten kwetsen door woorden.

Misschien is dat wel de reden dat we tegenwoordig zo ontzettend gevoelig zijn, om wat er gezegd wordt. Blank of wit, zwart of donker gekleurd, maakt het eigenlijk iets uit wat we zeggen? Gaat het er niet om dat de ander je begrijpt, als je iets zegt? Wie vult in dat blank of zwart kwetsend is?

Misschien kunnen we de kinderen beter leren hoe je sterk van binnen bent. Hoe je stevig staat en kan incasseren. Laten we ze leren opmerkingen om te denken, naar iets positiefs of opbouwends. Laten we ze leren nadenken, over wat iemand zegt en of dat voor jou wel wat moet betekenen. Jij bepaalt immers zelf of je jezelf wilt laten kwetsen of niet. De keus is aan jou.