Nog één keer...

Schrijf een kort fragment waarin je personage sterk geëmotioneerd is. Je gebruikt een landschap om de emotie sterk te verbeelden. Was het eerste deel van de laatste opdracht van module 1 van mijn schrijversopleiding. 

Schrijf een scene waarin je personage een landschap/decor betreedt. Was deel 2 van de laatste opdracht voor module 1. 

Ik was nog niet klaar met de oude dame uit de eerste opdracht en wilde graag meer schrijven over Agaat die in de tijd voor het vorige stukje nog een aantal dingen wilde beleven. Dus daar zou mijn stukje over gaan:

Met een verbeten gezicht duwt ze de rollator moeizaam de duinweg op. Ze zal boven komen, ze kan dit zelf wel! De wind waait haar haren uit haar gezicht en stuurt een traan haar nek in. Godsamme, klote benen, alsof er beton in zit! Niet aan boven denken, stap voor stap. Met een woest gebaar slaat ze de hand van haar zoon weg. ‘Laat me’, bijt ze hem toe. Nog een traan waait haar nek in. Dadelijk denkt hij nog dat ik hier sta te grienen! Sjaal los. Om te stikken, zo warm is het. Het lijkt wel voorjaar, in plaats van winter. De wind waait haar jas verder open. Gelukkig een beetje verkoeling. Terwijl het zand uit de duinen haar benen striemt knijpt ze haar ogen dicht en stapt ze verbeten door naar boven waar de typische geur van de zee haar tegenmoet komt. Al hijgend snuift ze de geur diep naar binnen. Nog meer tranen kruipen uit haar ooghoeken en waaien haar nek in waar ze opgenomen worden door haar sjaal.

Bovenaan de duinweg blijft ze staan. Recht haar rug, wrijft met haar gerimpelde hand de windtranen droog en ademt nog nahijgend de zeelucht in. Het was een pittige klim, maar ze heeft het gehaald. De zee met al zijn woestheid en ruimte is in zicht.

Moeizaam start ze de afdaling. Ze trekt haar capuchon en sjaal dichter om zich heen.

Met steeds stralendere, maar tot spleetjes geknepen ogen wrikt ze haar stramme benen los, laat haar rollator achter en ploegt zwetend naar het water. De lichte waas van het zand dat over het strand wordt gewaaid, wordt door haar doorbroken. De wind waait haar jas strak tegen haar lijf. Meeuwen worstelen tegen de wind in. Wit schuim rolt over het strand en zoute spetters maken haar zicht wazig. Met haar ogen dicht haalt ze nog dieper adem en rekt zich uit. De wind spoelt door haar lijf en neemt alle frustratie, zorg en gedachten mee. Even is ze geen Agaath die versleten is, even is ze niet oud, even ìs ze gewoon.

De wervelstorm

Soms kabbelt het leven rustig door en glijden de dagen, weken, maanden aan je voorbij.
Soms ben je in een wervelstorm aan belevenissen beland, schieten gebeurtenissen, afspraken, twijfels, dromen, door de dagen heen. Waar je ook kijkt, er is iets te doen, te regelen, te verwachten, te ontwikkelen.
In die fase zitten we: De wervelstorm

Ik ben begonnen op een andere school waar voor mij alles nieuw is, maar ook met een klas die iets totaal anders nodig heeft dan ik in mijn loopbaan heb gezien. En hoe erg ik mijn best ook doe, hoe hard ik ook werk, op dit moment mis ik nog zo veel en ben ik nog zo aan het zoeken hoe ik het aan moet pakken.Vanaf het moment dat de kinderen binnenkomen totdat ze naar huis gaan is het een overval op je concentratie en aandacht. Constant alert op signalen, reacties op elkaar, vragen, bijsturingen, ontstane situaties en wat die nodig hebben. Veel kinderen die roepen om aandacht, dit vooral niet willen laten zien, maar je o zo nodig hebben.

Natuurlijk ook bezig met een opleiding. De schrijversopleiding, omdat ik schrijven zo graag doe. De opdracht zijn moeilijk, maar ook uitdagend. Het is mooi om uit je comfortzone gehaald te worden en wat je schrijft op andere manieren uit te proberen. Uiteindelijk word ik daar beter van. Het inleveren van de opdrachten en het commentaar krijgen op je werk is niet echt leuk. Commentaar van medestudenten is tegenstrijdig en strijkt soms tegen de haren in.

Tussen het werken door, is de kriebel om te kiezen voor dromen, te erg om te negeren. Al jaren zeggen we dat we ooit naar zee zullen verhuizen.
En nu is ooit. Zee maakt ons gelukkig, zee geeft ruimte en waarom uitstellen tot ooit eens, als het nu mogelijk is. Wie garandeert je dat je 'ooit' zult meemaken?
Dus niet meer uitstellen, huis in de verkoop, op zoek naar huizen dicht bij zee, afspraken maken op werk en tegen het einde van het schooljaar op zoek naar nieuw werk. Spannende tijden, onzekerheden, loslaten en vertrouwen hebben dat het goed komt.

De schatkamer

Sinds ik het fotograferen gevonden heb, ben ik de wereld van dichtbij gaan bekijken.
Het zogenaamde macro-fotograferen.
Er ging echt een nieuwe wereld voor me open. Hoe mooi is de wereld om me heen wel niet?
Zaken die je regelmatig gedachteloos voorbij gaat, blijken schatten te zijn als je ze zo ziet.
Zeker sinds ik mijn macrolens heb gekocht. Die geeft een nog gedetailleerdere blik. De kleinste details die je zelf helemaal niet opvallen komen naar voren.
Al is het leven nog zo druk of loopt het niet zoals ik wil. Als ik die wereld dichtbij induik, vallen al die vervelende zaken van me af en zie ik alleen nog maar die schatkamer vol schatten.

Vergeten

Je leeft je leven, groeit op van klein kind tot volwassene, maakt van alles mee, leert een heleboel,  bouwt op en beleeft je leven.
En dan, als je ouder wordt, dan, alles wat je wist, alles wat je deed, alles wat je mee hebt maakt, alles, alles kan zomaar weer weg zijn.
Gewoon, omdat je hersenen je in de steek laten.
Omdat je lijf één of andere stofje wel of niet heeft.
Of iets niet meer doet, wat het eerst wel deed en dat maakt dat je alles kwijtraakt.
Je gaat terug naar hoe je ooit begonnen bent op aarde, alleen dan met een leven vol mensen en belevenissen achter je.
Heel soms, komt er een heel klein glimpje van wie je was naar boven. Even je handen warmen als het heel koud is buiten, even vragen: 'En hoe is het nou met jou?' even samen zingen, net als vroeger, even... heel even maar...