Hoe dat zo? Nou ik kwam een geweldig leuke vacature tegen.
Een vacature voor een educatief medewerker bij een organisatie die kinderen, jongeren en volwassenen bij de natuur wil betrekken, ze kennis wil geven, ze ervan wil laten genieten, zodat ze er goed voor zullen zorgen.
Je zorgt dan voor contact met scholen, voor leskisten en projecten, voor de activiteiten bij een schoolbezoek, schoolreisjes, verjaardagsfeestjes enz. Alles om mensen in contact te brengen met de natuur.
Wie wil die functie nou niet?
Ik heb gesolliciteerd en werd ook nog uitgenodigd voor een gesprek.
Huppelend ging ik door het leven. Ik mocht al op gesprek komen. Ik wil die functie, ik wil die baan. Nogmaals, wie wil die nou niet?
Ik probeerde mezelf op te vijzelen, zodat ik met zelfvertrouwen op gesprek ging.
De zenuwen waren in de dagen tevoren nog in bedwang te houden. Gewoon verstand op nul en doorwerken.
De dag van gesprek.
Ik moest heel vroeg met de trein, want ik had om half 10 gesprek en het is even reizen.
Maar, geen probleem, het voelde ook wel avontuurlijk en voor een leuke baan, heb je wat over.
De reis verliep zonder problemen, soepel nam ik de overstap en weer door met de trein.
Netjes op tijd kwam ik op bestemming aan.
Even op de koffie bij mijn schoonouders, op de geleende fiets naar het gesprek.
Ook op de fiets verliep de route soepel. Geen enkele verkeerde afslag, geen twijfel bij splitsingen, dus ook netjes op tijd gearriveerd.
Maar mijn hemel wat vind ik dit spannend. Als je iets heel erg graag wilt, dan wil je jezelf ook goed verkopen en hoop je dat het klikt.
Na even wachten (ik was natuurlijk te vroeg, want te laat komen op een sollicitatie is een soort 'je hoeft mij niet aan te nemen briefje') en rondkijken werd ik meegenomen naar kantoor en voorgesteld aan de drie dames die met mij het gesprek zouden voeren.
Ik had me ingelezen op de site, dus ik wist waar ik terecht kwam en het voorstelrondje bracht mij geen verassingen. Het bevestigde dat ik deze baan wilde.
Maar toen mocht ik mezelf voorstellen. Mijn mooi voorbereide boom-tekening met mijn eigenschappen en kwaliteiten werd goed ontvangen.
Mijn woordenstroom waarbij ik de dames als een soort stoomwals overspoelde met mijn enthousiasme was wat minder goed geplaatst. In ieder geval, dat vul ik achteraf in.
De inhoud sloot vast aan, maar de manier van brengen niet.
Na een heel lieve manier van aangeven dat ik de dames eigenlijk met mijn enthousiasme als een stoomwals overreden had werd ik iets rustiger.
Toen de vragen waren gesteld, de situaties waren neergelegd was het gesprek rond.
Bij de uitgeleide kon ik nog iets meer als mezelf wat vertellen en toen stond ik weer buiten.
Een goed gesprek? Een goed gevoel? Ik weet het niet. Hoe kan ik nou 'ik' laten zien met woorden in drie kwartier? Ik ben een mens van doen, van samen opwerken en dat je dan kan zien dat ik een prettige collega ben die past op de plek die er vrijkomt. Maar van zo'n sollicitatie heb ik nog nooit gehoord.
Moeten we misschien toch maar gaan invoeren...
Volgende week donderdag hoor ik meer. Hoor ik of ik een vreugdedansje mag doen, of dat ik mezelf weer moet herpakken en op zoek moet gaan naar andere geweldige vacatures.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten